“ADHD, Autisme, Dyslexie … probleem of gave?”
En wat zijn de invloeden van deze labels op onze kinderen?
Zeg je wel eens: “Het lijkt wel of iedereen tegenwoordig iets mankeert?”
Heb je wel eens het gevoel dat niet onze kinderen gek geworden zijn,
maar dat de samenleving minder begripvol lijkt?
Zet je wel eens vraagtekens bij al die medicijnslikkende kinderen?
Herken je dit en zoek je “een ander geluid”, kom dan op 19 september naar de
Centrale Bibliotheek van Almelo!
Voor meer informatie: Flyer Lezing Almelo 19 sept 2012
15 januari 2013 op 11:27
hypertje 32, oplichter omdat ik voor mijn eigen verhaal uitkom? Waar blijkt uit dat ik geen respect heb voor mensen die baat hebben bij medicatie? Ik begrijp het niet. Wat ‘we’ vooral ter discussie stellen in de lezing is hoe gemakkelijk kinderen tegenwoordig een label krijgen. Ze lopen niet helemaal in de pas en er volgt al een onderzoek. 20 of 30 jaar geleden was het nog iets anders. Daarbij zijn het niet de kinderen zelf die tijdens de lezing ter discussie staan, maar de rol van het onderwijs, de ‘zorg’ en de opvoeders. Dat onschuldig kindergedrag zoals wiebelen, antwoord geven voor je beurt en moeite hebben met concentreren op saaie taken, al als een stoornis wordt uitgelegd. Het blijkt dat ‘zulke’ kinderen zich vaak goed kunnen concentreren op iets dat hen boeit. Als men meer rekening hield met hoe kinderen in elkaar zitten (die zijn nu eenmaal spontaan en kunnen moeilijk lang stilzitten), hoefde druk gedrag niet als een probleem uitgelegd te worden. Kinderen doen na wat ze in hun omgeving zien. Het zijn net spiegels. Als we hen de ruimte geven, naar hen luisteren en hun signalen begrijpen, is er veel meer minder ‘behandeling’ nodig en blijven inderdaad degenen over die er wel (tijdelijk) baat bij hebben. vertarosta@ mooie nuance. Bij velen kan hun ‘anders zijn’ bijzondere kwaliteiten meebrengen. Anderen hebben moeite om zich te handhaven in deze gejaagde maatschappij en kunnen begeleiding nodig hebben om hiermee om te gaan. Dank voor je bijdrage!
9 december 2012 op 02:22
Situatieschets De zorg voor onze kinderen is nodeloos ingewikkeld geworden. Daar lijkt iedereen het wel over eens. Van buitenaf gezien werkt iedereen hard, maar doet niemand iets. Van leraar tot professional in de jeugdzorg en van beleidsambtenaar tot politici en leidinggevenden op alle niveaus. Iedereen lijkt druk met protocollen, indicatiestellingen, zorgplannen, procedures en het afleggen van verantwoording. Maar als het moeilijk wordt, lijkt niemand echt de verantwoordelijkheid te nemen. We lijken een systeem te hebben opgebouwd dat steeds complexer en duurder wordt, maar waar niemand echt blij mee is.