“Ik heb geen problemen met veranderingen, maar met mensen die mij proberen te veranderen.”

 

Afwijkend en toch zo gewoon Cover

Eerste uitgave Afwijkend en toch zo gewoon, ter vergelijk

Samenvatting:

Sarah Morton leeft in haar prille jeugd met het gevoel dat ze een gewoon, alleen wat eigenzinnig kind is. Haar omgeving ziet echter dat haar gedrag afwijkt van dat van de meeste andere kinderen. De diagnose ‘autisme’ had zekerheid moeten geven, een basis om aan haar leven richting te geven, maar de gevolgen zijn averechts. Geen basisschool durft haar nog toe te laten, nu ze het etiketje heeft. Op haar twaalfde belandt ze op een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen, de enige school die blijkbaar nog geschikt voor haar wordt bevonden. Met het verstrijken van de jaren komt Sarah er steeds meer achter hoe de buitenwereld tegen haar ‘anderszijn’ aankijkt. Dat zelfs beroepskrachten haar steeds de verkeerde weg wijzen in plaats van haar hulp te bieden om een zinvol leven op te bouwen… Wanneer de school ervan overtuigd is dat Sarah het niet zal redden buiten een beschermde omgeving, en niet in staat acht zelf keuzes te maken, lijken haar kansen op een toekomst zoals zij zelf voor zich zag, verkeken. Een autobiografie vanuit de beleving van een autist.

Schrijver: Sarah Morton

Uitgeverij: Boekencoöperatie Nederland

ISBN : 9789492079664

Afwijkend en toch zo gewoon is nu uit! 

U kunt het bestellen via de (online) boekhandel, of via mij: info@afwijkend-en-toch-zo-gewoon.nl

Belevingswereld

Deskundigen adviseren vaak om niet mee te gaan in de fixaties en belevingswereld van het kind, omdat je anders ongewenst gedrag zou belonen, in stand zou houden.
Het kind komt er zo alleen voor te staan.
Terwijl het juist de band versterkt met het kind, door mee te gaan in zijn wereldje. Waarom mag het zijn interesses niet delen?

Mijn vader, met wie ik altijd een sterke band had, ging steeds meer twijfelen aan zichzelf. Hij accepteerde me vroeger zoals ik was, we konden uren diepzinnig praten, hij kon zich in mij verplaatsen.
Door wat zijn vriendin en de school zeiden, ging hij geloven dat dit juist niet goed was. Volgens hen moest hij mijn fascinaties afkappen, ontmoedigen  ‘Zeggen wanneer het wel en wanneer het niet kan’.
Dit boek kan aanleiding zijn voor discussie over wat normaal is en wat niet en vooral: Wie bepaalt dat?

Uit Afwijkend en toch zo gewoon:

Een van de verdrietigste momenten die mijn vader zich kan herinneren, was toen ik uitgenodigd was voor een feestje. Ik was tien jaar. De jarige had de hele klas uitgenodigd. Een van de weinige keren dat ik werd gevraagd voor een partijtje. Het was niet bij hem thuis, maar in een zaal.  Mijn vader en ik gingen er op de fiets heen. Toen we voor het pand stonden, liep ik al tegen een muur van geluid op. De deur ging open en een paar klasgenoten probeerden me over te halen om naar binnen te gaan. Begonnen letterlijk aan me te trekken. Ik heb nog geen voet over de drempel gezet. Het volume was overdonderend. Het deed pijn aan mijn oren. Het was eerder een popconcert dan een kinderfeest.
Tijdens de klassenavonden was het volume ook stevig, maar dat was nog net leuk, zodat er voor mij ook feest was.
Mijn vader vroeg de man die de knoppen bediende of het wat zachter mocht, want het stond wel erg hard. Het mocht niet. Die man ontkende gewoon dat het hard stond! Blijkbaar was zijn gehoor al beschadigd.
Voor mijn vader was dit een van de verdrietigste momenten, vertelde hij later, omdat pijnlijk duidelijk was dat ik buiten de groep viel.
Onverrichter zake fietsen we terug naar huis. Voor mij was het een van de kostbaarste momenten, mijn vader kwam eens voor me op. Dat voelde stoer. Tijdens het tochtje naar huis voelde ik me sterk met hem verbonden. Tegelijk stonden mijn zintuigen open. Het tanende licht. De omgeving kwam puur binnen.
We gingen naar zijn huis. Mijn oom was op bezoek. Mijn vader vertelde wat er gebeurd was. Mijn oom zei iets instemmends. Hij stond achter ons. Het werd een gezellige avond. Zo was het toch nog feest.
Voor mij was een van de verdrietigste en eenzaamste momenten de keer dat ik in het taxibusje zat. Deze reed achter een gewone bus. Achter in die bus zaten vier klasgenoten. Ze lachten en stoeiden met elkaar. Een buitenstaander kon zien dat ze het goed met elkaar konden vinden. Dat ik in de klas vaak plezier had met klasgenoten, deed niks af aan het eenzame gevoel.
Doordat ik aangewezen was op speciaal vervoer, kon ik geen vriendschappen opbouwen en onderhouden. Mijn ouders hadden geen auto. We woonden te ver weg.

Reflectie:

“Sarah heeft ooit -in de kenmerkende logica van eerlijkheid- besloten dat ze kon schrijven en handelde daarnaar. Dit boek geeft een duidelijke en heldere inkijk in de ontwikkeling van haar jonge leven en de titel dekt ook helemaal de lading; als je een spectrumdiagnose krijgt wil dat niet betekenen dat je moet leren wat vrolijkheid is, wat verdriet ook alweer betekent; hoe je boos moet zijn, hoe je eerlijk moet zijn, dat het mogelijk is van iemand te houden; dat is allemaal aanwezig en functioneert uitstekend (Sarah en ik kennen elkaar al een tijdje). Het is de verwerking van data en prikkels die simpelweg een ander systeem volgt. Zodra je dat systeem ziet en de logica daarvan duidelijk wordt is het inderdaad afwijkend maar meer ook echt niet. Wat ik erg in Sarah kan waarderen is haar humor, mensen met wie ik op regelmatige basis de slappe lach kan krijgen heb ik erg hoog zitten. En die blijven daar ook.”

Kreiger

 

Afwijkend en toch zo gewoon staat nu ook op Omero, de zoekmachine voor boeken:

https://www.omero.nl/auteurs/m/o/sarah-morton/