Over het boek Afwijkend en toch zo gewoon
“Ik heb geen problemen met veranderingen, maar met mensen die mij proberen te veranderen.”
Samenvatting:
Sarah Morton leeft in haar prille jeugd met het gevoel dat ze een gewoon, alleen wat eigenzinnig kind is. Haar omgeving ziet echter dat haar gedrag afwijkt van dat van de meeste andere kinderen. De diagnose ‘autisme’ had zekerheid moeten geven, een basis om aan haar leven richting te geven, maar de gevolgen zijn averechts. Geen basisschool durft haar nog toe te laten, nu ze het etiketje heeft. Op haar twaalfde belandt ze op een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen, de enige school die blijkbaar nog geschikt voor haar wordt bevonden. Met het verstrijken van de jaren komt Sarah er steeds meer achter hoe de buitenwereld tegen haar ‘anderszijn’ aankijkt. Dat zelfs beroepskrachten haar steeds de verkeerde weg wijzen in plaats van haar hulp te bieden om een zinvol leven op te bouwen… Wanneer de school ervan overtuigd is dat Sarah het niet zal redden buiten een beschermde omgeving, en niet in staat acht zelf keuzes te maken, lijken haar kansen op een toekomst zoals zij zelf voor zich zag, verkeken. Een autobiografie vanuit de beleving van een autist.
Schrijver: Sarah Morton
Uitgeverij: Boekencoöperatie Nederland
ISBN : 9789492079664
Afwijkend en toch zo gewoon is te bestellen via bol.com en via de (online)boekhandel.
U kunt het ook bestellen via mij: info@afwijkend-en-toch-zo-gewoon.nl
Het boek heeft een upgrade gehad. Er zijn kostbare herinneringen toegevoegd en sommige zinnen die de vaart uit het verhaal halen, zijn geschrapt.
0683992975
Belevingswereld
Deskundigen adviseren vaak om niet mee te gaan in de fixaties en belevingswereld van het kind, omdat je anders ongewenst gedrag zou belonen, in stand zou houden.
Het kind komt er zo alleen voor te staan.
Terwijl het juist de band versterkt met het kind, door mee te gaan in zijn wereldje. Waarom mag het zijn interesses niet delen?
Mijn vader, met wie ik altijd een sterke band had, ging steeds meer twijfelen aan zichzelf. Hij accepteerde me vroeger zoals ik was, we konden uren diepzinnig praten, hij kon zich in mij verplaatsen.
Door wat zijn vriendin en de school zeiden, ging hij geloven dat dit juist niet goed was. Volgens hen moest hij mijn fascinaties afkappen, ontmoedigen ‘Zeggen wanneer het wel en wanneer het niet kan’.
Dit boek kan aanleiding zijn voor discussie over wat normaal is en wat niet en vooral: Wie bepaalt dat?
Uit Afwijkend en toch zo gewoon:
Een van de verdrietigste momenten die mijn vader zich kan herinneren, was toen ik uitgenodigd was voor een feestje. Ik was tien jaar. De jarige had de hele klas uitgenodigd. Een van de weinige keren dat ik werd gevraagd voor een partijtje. Het was niet bij hem thuis, maar in een zaal. Mijn vader en ik gingen er op de fiets heen. Toen we voor het pand stonden, liep ik al tegen een muur van geluid op. De deur ging open en een paar klasgenoten probeerden me over te halen om naar binnen te gaan. Begonnen letterlijk aan me te trekken. Ik heb nog geen voet over de drempel gezet. Het volume was overdonderend. Het deed pijn aan mijn oren. Het was eerder een popconcert dan een kinderfeest.
Tijdens de klassenavonden was het volume ook stevig, maar dat was nog net leuk, zodat er voor mij ook feest was.
Mijn vader vroeg de man die de knoppen bediende of het wat zachter mocht, want het stond wel erg hard. Het mocht niet. Die man ontkende gewoon dat het hard stond! Blijkbaar was zijn gehoor al beschadigd.
Voor mijn vader was dit een van de verdrietigste momenten, vertelde hij later, omdat pijnlijk duidelijk was dat ik buiten de groep viel.
Onverrichter zake fietsen we terug naar huis. Voor mij was het een van de kostbaarste momenten, mijn vader kwam eens voor me op. Dat voelde stoer. Tijdens het tochtje naar huis voelde ik me sterk met hem verbonden. Tegelijk stonden mijn zintuigen open. Het tanende licht. De omgeving kwam puur binnen.
We gingen naar zijn huis. Mijn oom was op bezoek. Mijn vader vertelde wat er gebeurd was. Mijn oom zei iets instemmends. Hij stond achter ons. Het werd een gezellige avond. Zo was het toch nog feest.
Voor mij was een van de verdrietigste en eenzaamste momenten de keer dat ik in het taxibusje zat. Deze reed achter een gewone bus. Achter in die bus zaten vier klasgenoten. Ze lachten en stoeiden met elkaar. Een buitenstaander kon zien dat ze het goed met elkaar konden vinden. Dat ik in de klas vaak plezier had met klasgenoten, deed niks af aan het eenzame gevoel.
Doordat ik aangewezen was op speciaal vervoer, kon ik geen vriendschappen opbouwen en onderhouden. Mijn ouders hadden geen auto. We woonden te ver weg.
Reflectie:
“Sarah heeft ooit -in de kenmerkende logica van eerlijkheid- besloten dat ze kon schrijven en handelde daarnaar. Dit boek geeft een duidelijke en heldere inkijk in de ontwikkeling van haar jonge leven en de titel dekt ook helemaal de lading; als je een spectrumdiagnose krijgt wil dat niet betekenen dat je moet leren wat vrolijkheid is, wat verdriet ook alweer betekent; hoe je boos moet zijn, hoe je eerlijk moet zijn, dat het mogelijk is van iemand te houden; dat is allemaal aanwezig en functioneert uitstekend (Sarah en ik kennen elkaar al een tijdje). Het is de verwerking van data en prikkels die simpelweg een ander systeem volgt. Zodra je dat systeem ziet en de logica daarvan duidelijk wordt is het inderdaad afwijkend maar meer ook echt niet. Wat ik erg in Sarah kan waarderen is haar humor, mensen met wie ik op regelmatige basis de slappe lach kan krijgen heb ik erg hoog zitten. En die blijven daar ook.”
Kreiger
Afwijkend en toch zo gewoon staat nu ook op Omero, de zoekmachine voor boeken:
21 augustus 2016 op 09:45
Hallo Sarah,
Op een ongewone manier zijn we met elkaar in contact gekomen. Ik beheer namelijk de site http://www.hsp.jouwpagina.nl. Ik nodig je uit voor het schrijven van een Gastcolumn op http://www.tijdgeest-magazine.nl. Succes. Peter den Haring
11 maart 2013 op 16:12
Hoi Diana,
wat een mooi en hoopvol verhaal, van iemand die mijn boodschap begrepen heeft.
Ouders die achter je staan is essentieel voor een kind, blijkt maar weer. Net als het zien van de eigenheid en de kwaliteiten.
Hopelijk is ons verhaal een hart onder de riem voor veel mensen.
Het zou mooi zijn als er een (energetische) omwenteling plaatsvind in de samenleving, zeker ook op scholen.
Jullie zijn er nog niet, maar voor wie is dat anders? Het leven is een beweging en je blijft leren en je ontwikkelen als mens. Dat heb ik ook ervaren. Steeds als ik dacht mijn bestemming te hebben bereikt, kreeg ik weer een schop onder mijn kont van de kosmos. 😉
Het ontwikkelt zich de goede kant op en je zoon voelt zich meestal gelukkig, dat is belangrijk. Hij bloeit op.
Hebben jullie Afwijkend en toch zo gewoon gelezen?
Heel veel liefde en geluk toegewenst.
Sarah
10 maart 2013 op 18:55
Hallo Sarah,
wooooogh.
Wat fijn om te lezen dat ik het gevecht voor ons kind niet alleen voer.
Wij zijn blijven geloven in het eigene van onze zoon, we hebben gevochten op de lagere school en ondanks dat ik weet dat sommige leerkrachten mij de bitch vonden, hen blijven overtuigen in het blijven zoeken naar het positieve en talenten in hem.
Nu zit hij op de middelbare school, zonder rugzak, is open over zijn add en asperger, klasgenoten halen hem op om mee te fietsen, wordt wel uitgenodigd voor feestjes en blijkt super te kunnen dansen tijdens een schoolfeest waar hij vroeger nooit naar toewilde.
Hij kan dus wel groeien en bloeien en zegt gelukkig te zijn.
We zijn er nog lang niet, maar de zon schijnt.
Wij hebben zoveel van hem mogen leren, ons leven anders ingericht en ervaren dat als beter.
Bericht aan alle andere ouders en kinderen die als speciaal betiteld worden: blijf geloven in het positieve, blijf van elkaar houden en vergeet niet om dat veelvuldig tegen elkaar te zeggen.
Groetjes van Diana
7 februari 2013 op 18:36
Beste Angelique,
dank voor je persoonlijke bericht.
Ik ken het, voor begeleiding heb je inderdaad een etiketje nodig, hoe absurd ook. Alsof dat belangrijker is dan de mogelijkheden en behoeften van een kind. Wat dat betreft kan ik me goed voorstellen dat ouders hun kind laten testen.
Een liefdevolle en veilige relatie met de ouders is inderdaad het belangrijkst. Ik ben blij dat je dit kan bieden.
Geen wonder dat steeds meer kinderen naar je toe trekken. Ze voelen zich kennelijk thuis en welkom, anders dan bij volwassenen die steeds controle proberen te houden.
Houd moed, ook jij zult bijdragen een de verandering en het ontwaken. Er is nog veel mis, maar ik probeer positief te blijven.
Ook zie ik het als mijn levenstaak om kinderen een stem te geven en wens hen allemaal veel liefde en kracht. Zij hebben ruimte nodig om mens te kunnen zijn en hun natuur te kunnen volgen.
Veel groeten,
Sarah
5 februari 2013 op 17:23
Lieve Sarah,
Zo herkenbaar… het gevecht met de buitenwereld. Als moeder van twee kinderen met de diagnose PDD-NOS en ADHD en de jongste ook nog Dyslexie (helaas scholen en begeleiding hebben dit etiketje nodig…) kan ik hierover meepraten. Als ouder die haar kinderen begreep, begrijpt en gelukkig een zeer liefdevol contact kon blijven houden, heb ik, denk ik, vaak hetzelfde ervaren in die grote maatschappij met heel andere normen. Het heeft me vaak verdriet gedaan om mijn jongens te zien knokken tegen wat zogenaamd ‘normaal’ is. Beide jongens zijn hooggevoelige nieuwetijdskinderen waar deze maatschappij voor het merendeel nog niet mee overweg kan. Dit ken ik, zelf hooggevoelig nieuwetijdskind, ook maar al te goed. En dan vinden ze het gek dat de kinderen zich steeds weer tot mij richten…
Ik wens al die mensen, groot en klein, die te maken krijgen met dit thema in het leven enorm veel kracht! Ooit gaat die maatschappij veranderen, en jij draagt daaraan bij Sarah, met wat jij doet! Ontzettend goed! En eerlijk gezegd, ik zie al verandering en verbetering, al is het nog zo klein, maar het gaat gebeuren!
Dank je wel Sarah voor het mooie werk dat je doet!
Liefs, Angelique
9 november 2012 op 15:30
Hoi Anne,
dank voor je bijdrage en je hebt gelijk. Goed dat je van binnenuit positieve veranderingen probeert te creëren en wel naar het kind zelf kijkt. Hulp zou ook gebaseerd moeten zijn op de situatie, het kind zelf en zijn behoeften en wensen en niet op een stigma.
Je mag je collega’s gerust op mijn boek wijzen!
Graag wil ik je ook uitnodigen voor mijn komende lezing:
http://afwijkend-en-toch-zo-gewoon.nl/2012/10/lezing-adhd-autisme-dyslexie-probleem-of-gave-2/
Aanstaande donderdag geef ik een lezing over de invloed van labelen. Hoe het mijn leven bepaalde en hoe ik toch een zinvol en zelfstandig bestaan op kon bouwen. Wat doet dit met een opgroeiend mens, als het de indruk krijgt dat er iets mis met hem is?
Het gaat ook over het belang van een positieve benadering. De kwaliteiten en het kind zelf zien, in plaats van de aandacht naar problemen en de diagnose.
Veel groeten,
Sarah
8 november 2012 op 18:45
Hallo Sarah,
Mijn allergie voor het plakken van ‘etiketjes’ is groot. Juist om deze reden. Zelf ben ik werkzaam in de jeugdhulpverlening en probeer ik hulpverleners te helpen om verder te kijken dan dat etiket. Het gevaar wordt door jou mooi omschreven! Dank daarvoor. Ik ga nog harder mijn best doen om de maatschappij te laten weten dat we eens moeten kijken naar de krachten van elk individu!!
31 mei 2011 op 15:01
Hoi Sylvana,
leuk je ook hier tegen te komen!
Je hebt gelijk dat we de maatschappij moeten laten zien wie we zijn! Een positieve reactie werkt zeker motiverend. Ik hoop echt dat er wat verandert, dat mensen elkaar accepteren, ook vooral de verschillen. Elkaar toelaten en gebruik maken van elkaars kwaliteiten in plaats van dat mensen elkaar naar beneden praten!
Groetjes
Sarah
30 mei 2011 op 22:00
Heey Sarah,
Wat leuk om te zien dat je hier positieve berichtjes krijgt. Dat werkt motiverend he ;).
Ga zo door met wat je nu doet en we zullen de maatschappij eens laten zien hoe wij werkelijk in elkaar zitten :).
You go, girl!
Groetjes,
Sylvana