Inclusieve samenleving deel 2

Eerder schreef ik over het belang van een een inclusieve samenleving, met positieve voorbeelden.
Ook heb ik het over de schaduwzijde van bewustwording rondom Autisme.
In dit artikel ga weer in op het belang om (op je eigen manier) mee te kunnen draaien.
We zijn allemaal in zekere zin afhankelijk. Er zijn weinig mensen die hun eigen watervoorziening aanleggen, hun eigen huizen bouwen enz. Tot dan toe prima. Wanneer je afhankelijk bent van zaken die niet standaard geleverd worden, is er al snel een probleem. Zo kreeg ik op het speciaal onderwijs wel elke twee weken kookles aangeboden, maar geen training om zelfstandig te leren reizen.
Ik heb genoten van de kooklessen en het lekkere eten en het was goed voor mijn zelfstandigheid. Ik wilde echter steeds dringender zelfstandig leren reizen. Om de week was er handvaardigheid. Figuren zagen, waar ik helemaal niks mee kon.
Je kunt iemand net zo goed een cursus garnalenpellen aanbieden, terwijl hij auto wil leren rijden. 😛

verbonden

Wij zijn ook mensen! Dat klinkt als een enorm open deur, maar hier wordt vaak aan voorbij gegaan.
Ook op reguliere scholen. Daar is het aanbod ook niet altijd passend bij de behoeften van het kind.
Of dit kind nu ‘speciaal’ is of niet.
In de basis hebben autistische mensen dezelfde verlangens en behoeften als iedereen. Je geaccepteerd, geliefd en waardevol voelen. Je verbonden vonden.
Misschien heb je geen behoefte aan verbinding met een grote groep mensen, maar dan kun je je verbonden voelen met een huisdier of met de natuur.
Ik kon goed leren. In de bovenbouw van de basisschool kreeg ik Havo-advies. Daar is maar weinig van terecht gekomen. Ik kon er weinig mee.
Ik moest naar het speciaal onderwijs, waar er geen examen en tentamen mogelijkheden waren.
Dankzij mijn begeleidster kon ik daarna wel een opleiding doen: SPW Kinderopvang. Ik wilde graag met kinderen werken.
Hoewel het schriftelijke gedeelte me goed afging.
Toen kwam mijn stage. De leidster van de peutergroep, die ook mijn stagebegeleidster was, was wel positief. Ze vond het mooi dat ik meteen al wilde voorlezen. Zelf had ze dat best spannend gevonden de eerste keer.

Mislukte stage

Ik heb nog geen drie dagen stage gelopen, voordat het gestopt werd. Ze kwamen erachter dat ik autisme heb.
Misschien had ik het van tevoren eerlijk moeten zeggen. Mij werd verweten dat ik niet ‘open’ was over mijn situatie. Maar met mijn geschiedenis, zoals dat geen school me nog accepteerde met mijn diagnose, leek het me beter om niet te zeggen.
Ze kwamen met voorbeelden die niet echt gebeurd zijn of die moeilijk te meten zijn. Zo zou ik ‘verward’ zijn. Ook zou ik wantrouwen wekken bij ouders. Want je kind achterlaten is een emotioneel iets en vraagt vertrouwen. Alsof ik dat niet begrijp. Ze gebruiken algemene waarheden om hun argumenten kracht bij te zetten. Sommige voorbeelden waren uit hun duim gezogen. Zoals dat er een kind was gevallen en op de grond lag te huilen. En dat ik ernaar zat te kijken omdat ik niet wist hoe ik moest reageren.
Als ik voorlees, zou ik te langzaam praten. Kinderen zouden in de lach schieten en me niet serieus nemen. Zelf heb ik andere herinneringen. Kinderen die zich verdrongen in het leeshoekje, omdat ze graag voorgelezen wilden worden. Ze kropen tegen me aan.
Een kind dat tijdens het dansen mijn hand vastpakt.
Het kinderdagverblijf had de academie ook al ingelicht. Die nam hun bevindingen klakkeloos aan een adviseerden me een niveau lager te gaan studeren. Dan zou de stage meer taakgericht zijn.
Ik mocht hun advies in de wind slaan, maar zij konden een stageplek voor me weigeren, als ze vermoeden dat het weer zo zou gaan.
Dat was nog de grootste klap.
En voor een niveau lager zou ik op twee modules na de hele opleiding opnieuw moeten doen.
Waarvoor heb ik dan al dat lesgeld betaald?

Betekenis

Met mijn website, blogs en boeken heb ik toch nog betekenis kunnen geven aan mijn werkende leven.
Blijf altijd kijken naar wat je wel kan, in plaats van wat je niet kan.
Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik vooral schrijf over mijn jeugd. Alsof er daarna niks belangwekkends meer is geweest. Daarbij lijkt het alsof ik blijf ‘hangen’ in zaken die zijn gebeurd.
Het is aan ieder voor zich om te oordelen of dat zo is.
Ergens is het logisch. Omdat er nu ook kinderen en jongeren in deze situatie zitten. En omdat Afwijkend en toch zo gewoon vooral over mijn jeugd gaat. Mijn lezingen zijn ook gebaseerd op mijn boek.
Ik ga dan me dan ook niet voornemen om niet meer over mijn verleden te schrijven. Het blijft nodig mijn verhaal te blijven vertellen 😉
Wel ga ik meer delen over mijn huidige leven. Mijn successen en ook mijn struikelblokken. Dan kunnen jullie ook meedenken!
Bovendien stimuleert het me om meer te gaan ondernemen. Te doen wat ik naar verlang. Vaak heb ik het gevoel dat mijn leven stilstaat, er weinig meer gebeurt. Dat mijn sociale netwerk afkalft.
Ooit had ik meer vriendschappen dan ik kon onderhouden.
Ik liep mee in het gezin van vrienden. Nu lijken mensen te verwachten dat ik inmiddels zelf wel een gezin gesticht moet hebben. Tenminste, dat gevoel heb ik.
Ik heb inzicht in wat een kind nodig heeft. Dat is ongeveer mijn expertise. Ik heb ook een kinderwens. Maar die aanstaande vader met wie ik mijn leven zou willen delen, die komt naar niet.
Nu sta ik voor de moeilijke keuze om dan maar Bewust Alleenstaande Moeder te worden.

Er zijn natuurlijk mooie momenten geweest. Zwemmen in de zee. Verdiepende gesprekken. Graag wil ik op een Democratische school werken, omdat dit aansluit bij hoe kinderen van nature leren.
Er moet een ommekeer komen.