Wanneer regels een emotionele gevangenis worden

Bron: http://www.argusoog.org/2011/01/wanneer-regels-een-emotionele-gevangenis-worden/

Geachte familieleden.

Mijn ouders hebben me Jeroen Sebastiaan Ahlers genoemd.
Ik noem mezelf graag Jeseah in de virtuele wereld, aangenaam.

Nu al geruime tijd voer ik ook een gevecht tegen “het systeem”, de geschreven regels die als intentie hebben te beschermen.
Echter door professionele tunnelvisie versterkt door het ego en hierop gebaseerde aannames ontnemen de regels ons de kans op leermomenten dan wel bewustwording, vrijheid.
Ik ben al een aantal maanden in gesprek met het ggz, waarbij ik hen constant de volgende vraag stel;
Kijkt u, als mensen zich tot uw organisatie richten, enkel naar het individu, of ziet/ervaart u ook een externe problematiek (systeem) dat er voor zorgt dat zoveel mensen zich bij u melden met “psychische” klachten?
Het antwoord blijft tot op heden uit, echter lijkt het ggz  zich enkel te richten op het individu, gezien het geen me is overkomen.
Ofwel, jij komt binnen, jij hebt/bent het probleem.
Ik zoek echter naar blinde vlekken binnen het “systeem” en gerechtigheid.
Deze zoektocht bereikte op 1ste kerstdag 2010 haar climax.
Mijn bewustzijn en visie veroorzaken verzet bij diegenen die “afhankelijk zijn” van het systeem, vooral financieel, in mijn ogen vooral de zogeheten “professionals”.

Ik werd door bezorgdheid (projectie van een mogelijke toekomst op handelingen in het heden) van anderen op zaterdag 25-12-2010 naar het ggz te Alkmaar gebracht.
Daar aangekomen ben ik in 1ste instantie in gesprek getreden met 2 heren, waarvan u de namen nog zult krijgen indien u geïnteresseerd blijkt.
Dit gesprek verliep nog vrij gemoedelijk, ik heb beide heren uitgelegd dat het met mij goed gaat, ik wilde alleen rust.
Ze bleven praten over opname, want dat was beter.
Na veel vragen, heb ik de heren tot 3 keer toe gevraagd, letterlijk;
Luister goed naar uw eigen gevoel en besluit vanuit de liefde  in uw hart wat u de beste keuze vindt en doe dat.
Besluiteloos bleven ze in twijfeltaal spreken, waarop ik zei; dan gebruik ik mijn vrije wil om lekker thuis kerst te vieren, mijn enige vraag aan mijn hele omgeving was, laat me met rust zodat ik mijn bewustzijnssprong (ik weet even geen andere bewoording te kiezen) rustig kan verwerken.
Ik ben dan ook rustig en vriendelijk naar buiten gelopen, na de heren een hand te hebben gegeven en ze vriendelijk heb bedankt voor hun intentie.
Mijn excuses voor de lengte van dit verhaal, maar het is nogal heftig geweest.
De mensen die me naar het ggz hebben gebracht waren hierdoor nog meer bezorgd (projectie)
Ze wilden me niet naar huis brengen.
Het ggz heeft mijn portemonnee in bewaring, ik heb dus geen geld of legitimatie.
Ik besloot de bus naar het station te nemen.
De betreffende buschauffeur heb ik verteld dat ik geen geld had, of ik desondanks mee mocht rijden, ik wilde terug naar Den helder.
Meneer, dat is geen probleem, het is 1ste kerstdag nietwaar.
Ik bedankte voor zijn begrip en vriendelijkheid en wenste hem fijne feestdagen.
Vriendelijke daad 1 van de dag.

Ik hoorde over de mobilofoon dat er een oproep werd gedaan door de politie, duidelijk voor mij.
Na het gesprek dat ik even daarvoor heb gehad bij het ggz had ik geen vertrouwen in een goede afloop van een eventueel gesprek met de politie (sterke arm der wet), daar veel agenten naar mijn mening nogal gedreven worden door een (overdreven) superioriteitsgevoel, met alle gevolgen van dien.
(ik vermoed dat dit zeer herkenbaar voor u klinkt, maar houd er niet van aannames te doen, tot ik bevestiging van mijn voorgevoel krijg).
Ik ben uit de bus gestapt, en besloot te wandelen naar het station.
Ik hoorde achter me het herkenbare geluid van een politiewagen en besloot ze dan maar vriendelijk te woord te staan.
Ik liep hen tegemoet en vertelde hen dat ze vermoedelijk voor mij kwamen, wat ze bevestigden.
Ik probeerde hen mijn kant van het verhaal te vertellen, onder het genot van een door 1 van hen aangeboden sigaretje (rustmoment) waar ik dankbaar gebruik van maakte, tweede vriendelijke daad van de dag.
De heren agent (namen wederom bekend) bleven er echter op aandringen dat ik met hen terug moest naar het ggz.
Ik wilde dit niet, maar de heren waren onverbiddelijk.
Ik had niet de behoefte om me te verzetten dus ben vriendelijk en rustig ingestapt, terwijl we nog steeds een rustig gesprek hadden.
Ik scoorde punten in 1ste instantie (bewoording van 1 van de agenten) doordat ik de namen van beide heren onthield, in mijn ogen een teken van aandacht en respect.
Ik scoorde wederom doordat ik hen vertelde dat ik een hekel heb aan de politie als apparaat, maar dat ik geen hekel heb aan politieagenten, zij proberen vanuit de beste intentie mensen te beschermen.
Ik vroeg hen of ze bewust waren van het feit dat diezelfde intentie van bescherming (liefde voor de huidige status) ook als een gevangenis kan werken en wanneer dit gebeurt?(Angst als gevangenis)
Ze verzekerden mij dat ze oprechte agenten waren, als voorbeeld vertelden ze mij te hebben afgesproken geen boetes uit te delen, het was 1ste kerstdag nietwaar?
Hierop vroeg ik hen waarom ze mij dan wel van mijn vrijheid beroofden?
Ze zagen dit niet zo, er was immers in hun ogen niets aan de hand ( de blinde vlek die ik ervaar)
Eenmaal teruggekomen bij het ggz, namen we plaats op een aantal stoelen, alwaar ze op me in begonnen te praten dat ik maar intern moest blijven.
Ik vertelde hen hier geen oren naar te hebben en dat ik mijn vrije wil gebruikte om naar huis te gaan.
Ik wilde de heren nog een hand geven, maar het was tijd voor een nachtmerrie.
Ik werd door 4/5 man besprongen, tegen een muur aangedrukt onder veel geweld en kabaal, ik werd letterlijk in de boeien gedwongen, handen met veel GEWELD achter de rug gedrukt (weet even geen passender woord)
Ik word nog steeds zeer emotioneel van het gebeurde….even een sigaretje…
Zo, ik kan weer, excuses.
Ik werd door een aantal heren letterlijk aan de boeien, benen boven de grond, schreeuwend en huilend van de pijn, door een lange gang gesleept.
Onmenselijk….
Uiteindelijk werd ik naar een isoleercel gesleept, waar al een aantal mensen (vermoedelijk psychopaten, eeh, psychiaters) me stonden aan te kijken met grote (angstige) ogen.

Inmiddels had ik nogal moeite  mijn boosheid te beheersen (verdriet dat niet werd begrepen), dus ze vonden me agressief….ik kan wat gescholden hebben, maar volgens mij nooit beledigend, eerder dwingend vragend.
Ik vroeg of ze dat vreemd vonden, ik werd van mijn vrijheid beroofd.
Kon net zo goed tegen een muur praten, of spiegel, geen reactie.
Ik werd van mijn kleding ontdaan (naaktheid is zeer kwetsbaar worden gemaakt),
er werd me een wit soort jurk aangedaan en ik moest op mijn buik gaan liggen.
Ik kreeg nog een witte deken en werd alleen achter gelaten, er stonden enkel  5 bekertjes water in de hoek.
Er hing ook een klok (om overduidelijke redenen), 16:48 uur.(meen ik)
Ik wilde een beetje water drinken, echter smaakte dit vies (misschien stond het er al lang) dus dit heb ik uitgespuugd, stukje verzet van mijn kant.
Om 17:12 uur ging de deur open, er stond 1 man van de beveiliging, een dame met blond haar en nog een aantal mensen op de gang, vermoedelijk voor de veiligheid?
De man bleef in de deuropening staan en twee dames (de blonde en een brunette) kwamen naar binnen.
Ze verplichtten mij dat ik plat op mijn rug moest gaan liggen, bij de minste geringste beweging zou de deur dicht gaan.
Ik vroeg hen waar ik deze angst aan verdiende daar ik helemaal niets gedaan heb, bij anderen nog mezelf?
De blonde dame nam het woord, ze zei letterlijk;
U kwam zojuist erg agressief op me over…
Ik antwoordde; vindt u het raar nadat ik nu ten onrechte hier wordt opgesloten?
Meneer, ik heb geen zin in een discussie, het gaat duidelijk niet goed met u, u bent zeer bewegelijk en rusteloos.
Wederom, vindt u het raar na wat mij hier gebeurt?
Ik kwam iets omhoog, waarop de dames schrikachtig naar achteren deinsden en de man in de deuropening waarschuwde me met luide stem dat als ik niet bleef liggen de deur weer dicht zou gaan.
Ik heb toch niets gedaan, waarom deze angst?
Meneer, zei de blonde, u krijgt een keuze;
Of u neemt nu vrijwillig medicatie, of u krijgt gedwongen medicatie.
Ik vertelde haar dat ik niet geloof in medicatie en dat dit voor mij niet voelde als een keuze die me geboden werd.(Angst als wapen)
Medicatie, verplicht of vrijwillig verplicht, een logica die me nog steeds ontgaat…
Ik nam de medicatie maar, want wilde niet weten wat ze anders van plan waren gezien het gebeurde.(Angst als gids)
Ik vroeg nog om een extra deken, want het was erg koud.
Misschien was dat wel 1 van de redenen van mijn trillen??

Die heb ik uiteindelijk gekregen, derde vriendelijke daad van de dag. En de laatste.
Fijne kerst.
Ik werd alleen achter gelaten.
Na ongeveer 30 minuten kwam de blonde dame voor het raampje staan die mij vertelde dat ze nog ongeveer 45 minuten nodig had, het was erg druk….
Om 18:17 uur kwam ze nog even langs en zei, 10 minuten nog.
Ik had het idee dat ze me kon horen, dus bleef vragen waarom ze dit allemaal deden en waarom ze zich niet aan haar afspraken hield.
Ik huilde erg veel.
Ik heb nog tot 18:55 liggen wachten toen eindelijk de deur open ging.
Als u rustig blijft, mag u zo naar een andere kamer.
Ik vroeg haar wat de Lorazepam die ze me VERPLICHTTEN te nemen nou precies moest doen, voelde me niet anders?
Ik zou er rustig van worden en het zou me helpen met slapen.
Daarnaast zeiden ze dat ik ontwenningsverschijnselen zou krijgen., daar ik al jaren dagelijks wiet rook. (Angst uit het verleden geprojecteerd op een MOGELIJKE toekomst)
Ik vertelde hen dat ik daar geen last van heb, maar wederom ongeloof.
K werd naar een kamer gebracht waar een oudere man al lag te slapen.
Ik heb me omgekleed, (kreeg mijn tas terug en kleding, zonder portemonnee)
ben in bed gaan liggen en deed mijn best de slaap te vatten, mijn eerste nacht in gevangenschap.
De volgende ochtend was, alsof ik in een nachtmerrie beland was.
Wederom verplicht medicatie, drie keer die dag.
Ik ging maar een beetje ronddwalen, kijken waar ik nu precies was, toen ik eindelijk een vriendelijk gezicht zag.
Nieuwsgierig als ik ben ging ik het gesprek aan.
Het bleek een patiënte te zijn.
Ik wilde wel weten waarom ze hier was, dus vroeg het haar.
Ze keek geschrokken om zich heen en fluisterde,
Ik wil er graag over praten, maar dat mag niet, van de psychiaters.
Ze was erg depressief en wilde een einde aan haar leven maken, vandaar dat ze niet weg mocht.

Hoezo vrije wil?
Ze zag een man aankomen en liep snel weg.
Wat me vooral opviel was dat de psychiaters allemaal nors en angstig keken en de patiënten bang waren voor de psychiaters en daardoor niet emotioneel durfden worden.
Het viel me ook op dat men zich op de een of andere manier steeds in de gaten gehouden voelt, mede door de bespiedende blikken van de medewerkers daar.
De eerste dag ben ik veel in contact proberen te gaan met iedereen die er maar voor openstond, maar de enige ECHTE gesprekken waren met de patiënten.
Vind en vond ik nog steeds vreemd, wat was dan precies hun probleem?
Wat mij een beetje duidelijk werd is dat de meesten de onmenselijkheid van “het leven onder de huidige regels”moeilijk vonden om mee om te gaan.
Klinkt wel enigszins herkenbaar.(sarcasme, voor de duidelijkheid)
Uiteindelijk ben ik maar in bed gaan liggen, tweede nacht in gevangenschap.
De volgende ochtend werd mij weer verzocht een Lorazepam te nemen.
Ik vroeg hen wederom om vertrouwen, vandaag geen pilletje, als er toch iets gebeurt, neem ik wat u wilt.
Dat mocht, ik heb geen pilletje meer genomen sindsdien.
Ik ben even naar de “ontspanningsruimte, (ontsnappingsruimte) gegaan, waar een publieke computer staat.
Er waren twee jongens aanwezig, beide nogal stil en terughoudend.
De ene liep een beetje te ijsberen, de andere was aan het tekenen, mooi ook nog, een mandala volgens mij.
Heb hem gecomplimenteerd met zijn tekenkunsten en werd beloond met een oprechte glimlach.
Die kon ik wel even gebruiken.

Ik vroeg hen of ik even op de p.c. mocht, kon ik mijn muzieklijst van youtube (222jeseah) even spelen, ik heb daar een lijstje genaamd Be happy.
Er kwamen nog wat mensen binnen en een begeleider, die muziekles gaf of iets dergelijks.
Vanaf het moment dat ze binnenkwam, werd iedereen onrustig.
Ik heb toen maar een lijst genaamd re-centre genomen, meditatiemuziek.
Het viel zelfs de begeleidster op dat iedereen rustig werd, ze vroeg nog welke muziek het was.(Paul Collier, geweldige muzikant)

Iets beviel haar echter niet, ze zette eigen muziek op, pakte een..( Hoe heet zo een ding met die kleine belletjes, een tamboerijn?) en begon wild te tikken met het ding.
De sfeer sloeg snel weer om in drukte, time to go.
Ik ging naar de gemeenschappelijke ruimte, waar zich de eetkamer en een tv hoekje met een bank en twee stoelen bevind.
In de verste hoek vanaf binnenkomst stond een kerstboompje
Tegen het eind van de dag kwam er een psychiater met het verlossende woord, u mag morgen weer naar huis.

De volgende ochtend direct mijn tas ingepakt, want ik wilde hier niet zijn en nooit meer terugkomen, behalve om mijn familieleden te bevrijden, iets dat ik nu probeer, hopelijk met uw hulp.
Er moest alleen nog een onderkomen voor me worden gezocht, tot overmaat van ramp, mocht ik van mijn vrouw (met wie ik momenteel in scheiding lig) niet meer in huis komen.
Mijn vader zou me op komen halen. Godzijdank
Mijn vader kwam binnen, we moesten nog even wachten, de hoofdpsychiater wilde nog even praten.

Tijdens het wachten maar even afscheid gaan nemen van iedereen die vriendelijk en oprecht was geweest.(lees; de patiënten)
Als laatste kwam ik bij een blonde vrouw, die erg verdrietig keek.
Ik voelde haar verdriet en gaf haar een gemeende welverdiende knuffel.
Ze begon te huilen, ik ook.
Ik zei; huil maar lieverd, laat je verdriet maar los, tranen helen, het is zuiverend…..ik werd abrupt onderbroken.
Er kwam uit het niets een psychiater? aan die LETTERLIJK zei; wilt u dat niet doen, dat is ons werk, daar krijgen we RIANT voor betaald.
Mijn vader en ik keken elkaar vol verbazing en ongeloof aan.
Dit is me dan ook zeer sterk bijgebleven.
Inmiddels was de hoofdpsychiater klaar voor het “gesprek”
Ze wilde dat ik me verder liet behandelen bij het ggz, waar ik voor bedankte.
Ze zei, meneer, u hebt TREKJES van een bipolaire gedragsstoornis en bent mogelijk manisch depressief.

Ook had ik last van hypermanie volgens haar.
Waarop baseert u deze diagnose?
Ik ben al 20 jaar psychiater, ik weet echt wel waar ik het over heb.
Toen ik haar vroeg of ze ook het verschil kende tussen werkelijkheid en projectie, raakte ze een beetje geïrriteerd en sprak met mijn vader.
Hij mocht mij meenemen, als ik bij hem bleef slapen.
Mijn vader ging akkoord, ik mocht eindelijk uit deze hel.

In de avond echter werd het me teveel, ik had al nachten niet meer rustig geslapen en wilde naar huis.
Ik was niet welkom, ook niet om even te praten over het gebeurde.
Mijn (ex) vrouw was zo bang voor mij? (waarom begrijp ik enigszins, vanuit haar beleving,mijn bewustwording ging gepaard met veel lichamelijk schokken en overgeven(overgave) maar vond dit wat overdreven).
Ik mocht toch wel even ONS huis in?
Nee, nee, nee.
Uiteindelijk, (mijn vader was er eerst nog bij, maar die kon het niet meer aan en rende naar huis)  belde ze de politie, die er binnen 5 minuten was.

Ik probeerde de dame en heer in kwestie mijn kant van het verhaal te vertellen, maar dat had geen enkele zin.
Volgens mijn vrouw had ik afgesproken dat ik bij mijn vader zou slapen met het ggz (niet mijn afspraak, heb nergens voor getekend, van ggz opname tot welke afspraak dan ook)
De agente die het woord nam was onverbiddelijk; meneer, u gaat nu mee naar uw vaders huis, of wij nemen u mee naar het bureau.
Niet weer dacht ik, dus ben maar meegegaan.
De volgende dag werd ik gebeld door mijn eerste contactpersoon bij het ggz.
Ze wilde me graag op gesprek.

Ondanks dat ik door het gebeurde nogal wat angst in mijzelf bespeurde besloot ik er toch heen te gaan. Ik heb geleerd dat je grootste kracht zich verschuilt net achter je diepste angst.
Ik heb haar de situatie uitgelegd in een gesprek op 30-12-2010.
Ze was erg bezorgd, ik was tijdens het gesprek ook echt wel emotioneel en gestrest.
Ze vroeg me of ik de resultaten van de door mij gemaakte testen nog wilde inzien, maar daar heb ik voor bedankt, daar ik mezelf beter ken, stempels of hokjes gaan voor mij niet op.
Ik heb haar (wederom) een aantal boeken en wijsgeren aangeraden, bijvoorbeeld Jiddu Krishnamurti en het boek, wie is er van hout van Jan Foudraine.
Ik heb haar meermaals vriendelijk bedankt, ik kan helaas haar naam niet noemen, maar noem haar een supernova binnen het ggz,, een licht in het duister.
Na een aantal mailcontacten onderling heb ik haar de volgende mail gestuurd:

Lieve supernova (i.p.v. echte naam)

Bedankt voor je openheid. Ik vertelde dat ik twijfelde aan je oprechtheid en intenties, maar niet dat ik daar niet in geloof. Bedankt voor het bevestigen van mijn geloof. Wat ik hoop duidelijk te maken met alles wat ik doe is dat de intenties van iedereen goed zijn, maar dat de regels en onderzoeksmethoden een averechts effect hebben. (getuige het gebeurde) De intentie is het verlichten van lijden, maar wat de behandelmethode van het ggz vooral (in mijn visie) doet is pappen en nathouden, problematiek die buiten het individu valt, “het systeem” zoals je al schrijft, is een log onveranderlijk apparaat geworden waar niemand zijn vingers aan wil branden. Dit maakt mijns inziens dat we ons verzetten tegen elkaar, de mensen die dichtbij komen zeg maar. Het verzet dat loskomt, is niet prettig, maakt mensen onzeker. Onzekerheid geeft angst, dus zoeken we een zekerheid. Hier komt het ego al snel sterk opzetten.

De intentie (van leven) is verbetering, dus plakken we er een functie aan vast (ons werk), waar we dan onze hoop op (persoonlijke) verbetering in vestigen. Werk is het stelselmatig uitvoeren van handelingen. Ons handelen is inmiddels zo aan regels en structuur onderworpen dat we als het ware op de automatische piloot worden gedwongen.

Het hoogste doel lijkt geld te zijn, alsof we daarmee zekerheid kunnen kopen. Gevoel wordt steeds meer als iets moeilijks gezien, een soort barrière die ons weerhoudt van presteren in ons werk (lees, meer winst) Professionele distantiëring, iets wat mijns inziens bijna bijdraagt aan een gespleten persoonlijkheid, (thuis zijn we ons zelf ( gevoelig), op het werk zijn we onze functie. (emotieloos) Dit in combinatie met de zelfvervullende trots van het ego maakt mensen tot een gevaarlijk wapen, vooral wanneer het ego zich gaat verschuilen achter de functie, een soort eretitel, een ‘verworven status”.

Getuige mijn geweldige kerst, zo gaan we dus om met vriendelijke mensen, (reclame die onlangs door Sire werd getoond). Die worden als apart of eng gezien, want wie is er nou zo lief op deze aarde, wie gaat er nou niet voor zichzelf en zijn eigen hachje. Moet wel een gedragsstoornis zijn. Ik vraag dan ook weinig, enkel bewustzijn, wie is er nou bewust genoeg van zichzelf en zijn/haar handelen om het bewustzijnsniveau van anderen te kunnen beoordelen?Helemaal sinds een groot deel van de psychologie teruggrijpt op onderzoeken die niet meer van deze tijd zijn (denk aan Jung, Freud, Nietsche, Plato, om zo maar een paar te noemen) en hierop voortborduurt, een soort vernauwende piramidestructuur. Als de basis niet klopt of door verloop van tijd verouderd is, hoe kun je daar dan een constructie op baseren, die (in) stand houdt?Zoals je zelf aangeeft, iedereen is anders en daarmee uniek, onderhevig aan constante verandering.

Hoe kan het ggz dan ooit verwachten dat een systeem gebaseerd op gelijke “stempels” (eenheidsworst) ooit kan bijdragen aan een gezonde maatschappij?? Wanneer beginnen we met een schone lei? Wanneer zien we weer het belang van het individu, ofwel 6,5 miljard verschillende invalshoeken? Het ggz heeft zeer veel macht, (psychologie wereldwijd trouwens) wat (m.i.) niet wordt gebruikt voor verbetering, maar het in stand houden van de status quo, net als praktisch alle regels.

Gevoel, daar heeft de psychologie een pilletje voor, (leed verminderen, of in stand houden?)

Hier verdient de farmaceutische industrie ook goed aan, helpt weer bij de financiële haalbaarheid van het ggz, er moet winst gemaakt worden immers? Ook de zorgverzekeraars pikken er een centje van mee. In mijn ogen verdienen aan oprecht leed. Economie lijkt wel een nieuwe religie, met de grote bedrijven als god, de overheid als pr en de psychologie als geloofsovertuiging.(mening, sluit me alstublieft niet wederom op) Dat is het probleem dat ik zie, ik werk voor waarheid en verbetering, niet een herhaling van dezelfde fouten, ofwel geld.

Niet voor geld, dat is voor mensen die alleen maar meer willen, waar meer in mijn beleving niet beter is.

Meer leed is meer leed, niet beter leed. Wat vindt een volleerd psycholoog van de waarheid dat 2 % van de wereldbevolking 50% van het wereldbezit in handen heeft? Dat alle oorlogen gaan om geld, nu zelfs tot het niveau van de contacten met anderen. Gebruikersrelaties, zowel zakelijk als privé. Ik vind het ook niet leuk dat ik een waarheid zie die velen ontgaat, een voorloper te zijn. De boodschapper krijgt de klappen, dat ervaar ik wederom. Ik zal het zo zeggen dat het voor jou duidelijk is, net als voor iedereen die deze mail maar mag lezen, mijn visie is niet geheim. Ik zei het ook tegen de agenten en het ggz personeel die me zonder enige wroeging of onderzoek zo de isoleercel in hebben gegooid.

Ik heb een hekel aan de instantie waarvoor u werkt. Maar ik heb geen hekel aan u, u handelt uit de beste intenties. Waar ik om vraag is eens uw eigen regels en handelen goed te beoordelen, zoals u denkt over anderen te mogen oordelen. Ik houd van mensen, niet van regels.

De regels die als intentie hebben (zogenaamd) ons te beschermen, zijn inmiddels een gevangenis geworden die ons onze leermomenten en daarmee onze zelfontplooiing ontnemen, misschien wel 1 van de oorzaken dat het bij het ggz zo druk is.(mening) Ik hoop met mijn bestaan en lessen een beetje verlichting te brengen, een beetje meer liefde en begrip, samengevat: BEWUSTZIJN. Ik vecht tegen het ego binnen het systeem dat te trots is het eigen handelen net zo nauwkeurig te ontleden als het gedrag van een ander. Het moedwillig doordrukken van verkeerde regels, omdat dat nou eenmaal het werk is. (automatische piloot)

Vaak uit angst voor verzet, of ontslag. De angst een nieuw pad in te moeten slaan, met alle onzekerheid die daarbij komt.

Dit is al mijn hele leven mijn gevecht, een eenzaam gevecht. Ik ben blij omdat ik geloof in de liefde, in iedereen en alles. Ik heb verdriet, om al het leed dat ik dagelijks zie, hoeveel mensen die je tegenkomt lachen nog naar je, of zeggen überhaupt iets. Ik leef, omdat ik geloof dat ik kan helpen, de wereld mooier te maken, dat mijn bestaan verschil maakt. Ik geloof dat we de kracht en wijsheid hebben te veranderen, ons te ontdoen van de blinde vlek die het ego heet, egoïsme.

Als mijn geloof een ziekte is of een verschijnsel daarvan, dan wil ik wel eens weten wat in de visie van het ggz, geestelijke gezondheid is.. Ik ben om wie ik ben in de boeien geslagen, de isoleercel ingegooid (na van mijn kleding ontdaan te zijn) en de gehele kerst vastgehouden.

Ik lig hier nu alleen op een matrasje in de woonkamer, mijn vrouw heeft me verlaten en heeft via een dwangbevel mijn vertrek binnen 14 dagen afgedwongen. Ik kan nergens heen, ik heb een inkomen van net 400 euro. Mijn familie heeft het druk met zichzelf en hun eigen persoonlijke leed/werk , net als (bijna) iedereen.(de hele familie die ik ervaar)

Ik heb geen baan, ik kan niet zo goed tegen oneerlijke regels, de allen wel voor de 1, maar nooit andersom, de 1 die voor allemaal opkomt. Ik ben bezig met een rechtszaak tegen het systeem, maar iedereen om me heen vind dit een illusie. Ik ben nu 34 jaar jong en moet voor de zoveelste keer verhuizen, ben wederom niet welkom. Ik heb enkel mijn geloof en liefde die me bijstaan. Gelukkig is dit voor mij genoeg, want ik geloof in de echtheid van (mijn) liefde, mijn kracht. Zoals ik ook in jou geloof en in iedereen, de intenties zijn goed, het is dezelfde liefde die ons drijft. Nogmaals, ik hoop dat ik mensen iets kan leren, zoals ik van jullie allemaal leer. Dat is wat voor mij inhoud geeft aan liefde. Ik weet dat ik niets mag verwachten, iedereen heeft dezelfde vrije wil, bewustzijn kun je niet weggeven. Gelukkig mag ik hopen en dromen, daar zijn (nog) geen regels voor.

Met liefdevolle groet,

JEroen SEbastiaan AHlers

Inmiddels ben ik 2 weken ongeveer verder, maar het gevecht duurt voort.
Gelukkig loop ik niet weg voor een confrontatie, sterker nog, voor wat dan ook.
Ik zal dit systeem bevechten tot het niet(s) meer is, hooguit een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet.

Mijn intentie is liefde, mijn doel is liefde en mijn tijd is nu.
Een collectief geding tegen dit systeem, wil de verantwoordelijke opstaan?
Mijn vraag aan u lieve familie, kunnen we iets voor elkaar betekenen?
In afwachting van uw antwoord verblijf ik,

Auteur: Jeseah