Deel 1
Enkele maanden geleden vertelde ik hoe ik Gwen met haar moeder ontmoette.
Een mooi en puur kind.
Een meisje dat ik zag opleven, zodra ze zich op haar gemak voelde. Wat een creativiteit! Wat een levenskracht! Een kostbaar en kwetsbaar leven.
Het meisje zat op een cluster 4 school. Een school die gespecialiseerd zou zijn in het begeleiden van kinderen met autisme.
Helaas werd er een naar spel gespeeld met de moeder en zeker met Gwen.
Zij was emotioneel niet veilig op de cluster 4 school. De moeder had dit door en heeft vijf keer de school bezocht en geobserveerd hoe het haar dochter verging. Haar dochter had een starende blik en werd niet gezien. De laatste keer was Gwen al een kwartier aan het huilen. Tijdens het kringgesprek wilde zij ook iets vertellen, maar ze werd niet opgemerkt. Toen het kringgesprek afgelopen was en Gwen nog niet aan de beurt was geweest, is de moeder naar haar toegegaan en heeft haar getroost.
Vanaf dat moment hoefde Gwen ook niet meer naar deze school.
De moeder ziet vroegere klasgenootjes van Gwen achteruitgaan.
Een jongetje dat ze vaak tegenkomen bij logopedie, maakt steeds moeilijker contact, merkt ze.
Zijn moeder had eerder al eens verteld dat ze wilde dat hij naar een andere school zou gaan die dichterbij was. Gwen’s moeder heeft haar verhaal toen verteld.
De moeder van dit jongetje heeft ook bij de school al aangekaart dat ze een andere school wilde voor haar zoon. Dit werd door de cluster 4 school op de lange baan geschoven. Toen ze het nogmaals aangaf, ontstond er een ruzieachtige sfeer.
Een vriendinnetje uit Gwen’s klas, wordt steeds vaker overprikkeld.
Ook is er over dat vriendinnetje geschreven, door een revalidatie-arts die door de cluster 4 school is ingeschakeld, dat haar motoriek zo slecht is, dat ze nooit zal kunnen fietsen, zwemmen of schrijven. En dat terwijl ze bijv. een E met vijf i.p.v. drie strepen schrijft, hieruit blijkt wel dat ze de motoriek wel heeft, maar dat ze niet weet hoe de letters eruitzien.
Diens ouders gaan nog wel met haar naar de zwemles, ze nemen kennelijk niet alles over wat er door ‘deskundigen’ over hun dochter wordt gezegd.
Aan de ene kant werd Gwen te laag neergezet. Tegelijk leefde ze in een soort snelkookpan.
Als ze enkel lesmateriaal kreeg van te laag niveau, zou ze zich vooral hebben verveeld.
Er was echter meer aan de hand, want zij ook aanvoelde.
De aanhoudende druk van niet veilig zijn, gaat kinderen opbreken. Kinderen zitten er middenin, er is geen ontsnappen aan.
Vermoedelijk heeft Gwen ook emotioneel geweld moeten meemaken. De moeder in ieder geval wel. Dat men op haar inpraatte dat zij het niet goed zag wat betreft hoe haar dochter in elkaar zit, maar de school (deskundigen) wel. Dat is toch een vorm van hersenspoeling?
Ze is tijdens zo’n gesprek eens verdrietig weggelopen, omdat ze haar niet aan het woord lieten en ze zich overruled voelde. Ze voelde de tranen over haar wangen stromen. Maar de school interpreteerde het als boosheid dat ze wegliep.
Ook kwam de juf heel chaotisch en ongeduldig over op de moeder, die een paar keer in de klas is gaan kijken. De juf nam de gevoelens van kinderen niet serieus.
Onlangs ben ik mee geweest naar een hoorzitting, waarbij de moeder een klacht indiende tegen de school.
Van te voren waren we nerveus, maar hoopvol.
Een vriend van haar, die heeft meegeholpen met de zitting voorbereiden en de klacht formulieren, was ook mee.
Gwen was blij dat er een hoorzitting kwam en had zelfs meegewild. Maar dat vond haar moeder niet zo’n goed idee.
Ze hadden wel foto’s bij zich van Gwen. Van school en van tijdens een uitje. De foto’s zijn in dezelfde maand gemaakt. Het verschil is schokkend. Tijdens het uitje was Gwen levendig, zelfs vrolijk. Op de schoolfoto heeft ze een starende, apathische blik. Helemaal afgeblokt. Ze lijkt wel een oorlogsslachtoffer.
Die vriend liet de foto’s ook zien aan de commissie, maar niemand was geïnteresseerd. Ze leken eerder terug te deinzen, zo van: ‘Moet dat nu?’
Het eerste wat de voorzitter vroeg, was wat het doel was van deze hoorzitting.
De moeder antwoordde: “Wat ik het liefste zou bereiken, is dat er een onafhankelijk onderzoek door de onderwijsinspectie komt”
De voorzitter zei meteen dat ze dit niet gaat adviseren, want daar gaat ze niet over…
(De moeder meende wel op de website gelezen te hebben, dat de commissie die macht heeft).
Toen zei de moeder: “Ik wil bereiken dat duidelijk wordt wat er allemaal mis is op de school”).
De commissie vroeg of Gwen weer naar school ging.
De moeder zei dat Gwen op dit moment geen school bezoekt, maar dat dit gedoogd wordt door de leerplichtambtenaar.
“Wordt het niet eens tijd?”
Want het was niet goed voor Gwen om thuis te zitten.
Ze vroeg niet hoe het met Gwen gaat, of hoe het geregeld is met onderwijs voor haar.
De moeder zei dat ze op zoek is naar een cluster 2 school.
“Het schiet niet erg op, he?” kreeg ze te horen.
Gelukkig vertelde de moeder dat Gwen thuis les krijgt, van een paar pedagogen. Dat ze uit noodzaak Gwen van die school heeft gehaald.
Ten slotte zei de voorzitter zelf al dat dat ze hier niet over gaan. Waarom dan kostbare tijd verspillen met vragen of Gwen weer naar school gaat?
De toon was al gezet voordat de tegenpartij überhaupt aan het woord was.
Ik moet zeggen dat de tegenpartij zich rustig hield. Ze wachtten op hun beurt.
De moeder mocht alleen reageren op de antwoorden die de school had gegeven op de klachten.
Dat was belangrijker dan dat de waarheid aan het licht zou komen.
Ik begrijp wel dat iedereen onschuldig is totdat het tegendeel bewezen is, maar als er zo’n alarmerende signalen zijn, dan moet dat toch op z’n minst onderzocht worden?
Een klacht ging over de orthopedagoog van de cluster 4 school die zonder toestemming van de moeder vertrouwelijke informatie heeft doorgesluisd naar het Bovenschools Toetsingsorgaan.
Dit BTO was ingeschakeld om een onafhankelijk advies te geven over welk schooltype het meest geschikt zou zijn voor Gwen.
De orthopedagoog had een regelrechte opdracht naar dit BTO gestuurd dat het doel van dit ‘onafhankelijk onderzoek’ moest zijn: plaatsing op een cluster 4 school.
De adjunct-directeur noemde als verdediging dat het nog om een concept ging.
Maar waarom is er een document doorgestuurd naar het BTO, als het ‘maar’ een concept was?
Toen de moeder vroeg waarom Gwen, door de adjunct-directeur, zo laag is neergezet, verwees hij naar de Commissie van Begeleiding. Toen de moeder wilde uitleggen waarom die commissie onbetrouwbaar is, werd dit afgekapt, want daar ging de klacht niet over.
De adjunct directeur stelde tijdens de hoorzitting dat hij ermee akkoord ging dat Gwen naar een cluster 2 school zou gaan.
Maar de moeder heeft niets daarvan zwart op wit. En in tegenstelling tot wat hij nu zegt blijkt uit het e-mail contact tussen de moeder en de adjunct directeur duidelijk dat hij zonder haar goede info te geven Gwen weer op een cluster 4 school wilde hebben.
Hij gaf haar zelfs het e-mailadres van een orthopedagoog van een andere cluster 4 school, wel behorende bij de overkoepelende stichting, en bleef maar aandringen dat de aanvraag daarnaartoe moest.
De juf zei dat ze zo hoopte dat Gwen haar plek zou vinden. Want ze voelde (zo zei ze dat) een diepe klik met Gwen en ging echt voor haar.
Ze gaf enkele voorbeelden waarbij ze Gwen heeft geholpen om contact te maken.
De moeder heeft juist gezien dat Gwen aan haar lot werd overgelaten en niet eens meer gezien werd.
Zo vind Gwen het fijn om in een kring te zitten, maar ze heeft iemand nodig die haar vraagt: “Kom je er bij zitten?”
De juf interpreteerde Gwens spanning en onzekerheid als niet willen meedoen aan een activiteit.
Waarom sprak Gwen thuis wel vrijuit en ging ze op school op slot? Waarom deden leerkrachten niets met de gebruiksaanwijzing die de moeder aanbod, van wat haar dochter nodig had?
De moeder heeft regelmatig aangegeven dat Gwen niet naar school wil. Hier heeft de juf nooit serieus op gereageerd.
Zelf heb ik ook op een cluster 4 school gezeten.
Mede door de dossiervorming die de cluster 4 school voor me opstelde, kreeg ik geen kans om naar een betere school te gaan. Bij Gwen is dit ook het geval. Zodra de moeder haar probeert in te schrijven bij een andere school, zal de oude school ‘informatie’ over Gwen doorspelen, zodat ze weer geen eerlijke kans krijgt.
Het lijkt een bedroevend schaakspel, waarvan de uitkomst voorlopig nog niet duidelijk is.
Dat Gwen een moeder heeft die echt voor haar en haar ontwikkeling staat is echter al een overwinning op zich. Gwen zal niet dezelfde weg hoeven gaan als ik en kan worden wie zij eigenlijk al is.
Wordt vervolgd…
Reacties