Afbeelding van Daniel Nebreda via Pixabay
Voor Mariska’s Media heb ik een gastblog geschreven.
Je eigen thuis is de enige plek waar je je in ieder geval veilig zou moeten voelen. Het is jouw territorium, je eigen privéruimte. Het hoort meer te zijn dan een slaapplek of een verblijf.
Wonen is een levensbehoefte. Voor iemand zonder een vaste plek is het puur overleven (mensen die vrijwillig een nomadenbestaan leiden even daargelaten.)
Maar ook als je wel een vaste woonruimte hebt, maar anderen kunnen daar ongevraagd inbreuk op maken, kan het leven onveilig voelen. Waar ik begeleid woonde kreeg ik lichamelijk klachten zoals extreme vermoeidheid, gewrichtspijn, angst zonder duidelijke aanleiding. Dat heb ik nog wel eens, maar in veel werkbare mate.
Een echt thuis waar je jezelf kunt zijn en waar je veilig leeft, draagt bij aan je levenskwaliteit. Toen ik begeleid woonde, zou ik de kwaliteit van mijn leven een 4 geven, nu een dikke 7. Het behoeft geen uitleg dat dit ook weer doorwerkt in mijn functioneren, voldoening en plezier in mijn leven en meer voor anderen kunnen betekenen.
Waarom wonen en begeleiding gescheiden zouden moeten worden
Vaak lees ik van autistische collega’s dat er behoefte is aan prikkelarme woningen en/of woningen in een groene buurt. Met de huidige woningnood is het moeilijk om een plek te vinden waar je je vrij en veilig voelt. Zeker als je een laag inkomen hebt en nog niet veel woningduur hebt opgebouwd.
Er bestaan wel autismevriendelijke woningen. In de praktijk vallen die meestal onder begeleid wonen en heb je daar een indicatie voor nodig. Met het risico dat je op straat komt te staan als de indicatie stopt. Je hebt geen huurbescherming, omdat je onder een zorginstelling woont en niet huurt via een woningbouwvereniging.
De stichting kan aparte leefregels opstellen voor mensen en de begeleiding kan zonder noodzaak binnenkomen met een sleutel. Je woont daar niet zelfstandig en hebt daarmee minder grip op je leven. Want begeleid zelfstandig wonen is een contradictie in zichzelf. Je wordt vanzelf een client.
Soms ook zijn er ouderinitiatieven voor autismewoningen.
Lees verder op Mariska’s Media: Wonen is Leven
Op 28 september geef ik samen met Gio Vogelaar een lezing waar diagnoses op kritische wijze besproken worden. Het belang van een positieve benadering.
Vanuit eigen ervaring vertellen we ons verhaal, hij als jongere werker en ik als autistische persoon met een vroege diagnose.
De lezing is gratis, maar aanmelden is wel gewenst.
Lezing: ADHD, Autisme, Dyslexie, stoornis, gave of gewoon.
1 september 2023 op 17:06
Hallo Sarah,
Heel lief dat je teruggeeft dat je blij bent met mijn aanvullingen. Ik probeer die ook inderdaad aanvullend te laten zijn zodat ze waardevol kunnen zijn voor alle lezers van jouw site.
Ik had nu alweer een halve blog getypt (toch maar weggehaald). Misschien moet ik maar even nog wat opsparen voor reacties bij andere berichten.
Ik hoop dat je nog een blog schrijft over omgaan met overprikkeling en zoals je zegt lukt dat niet iedereen even makkelijk.
Groet,
Hans
1 september 2023 op 10:44
Mooi, dan hebben we elkaar goed begrepen 😉 En ik ben blij met je waardevolle aanvullingen.
Positieve prikkels toevoegen, dat helpt bij mij ook vaak.
Ik ben blij dat het je lukt met de geluidsoverlast de dealen. Dat lukt niet iedereen.
31 augustus 2023 op 18:31
Hoi Sarah,
Wat een snelle reactie. Weer lekker fris opgeladen denk ik?
Gelukkig had ik het goed begrepen en helemaal duidelijk in de rest van je verhaal waarom je het zo stelde. Lekker blijven formuleren zoals jij dat doet. Ik geef alleen maar terug wat me opvalt. Of ik vul je blog aan.
Ik verwacht ook echt geen oplossing van jou.
In mooi Engels zou het “Just deal with it” zijn. En dat lukt wel hoor.
Ik luister lekker naar jaren tachtig muziek. Ik heb nu “Wanna Be Startin’ Somethin’ ” opstaan van Micahel Jackson. Werkt voor mij altijd als ik weer even wat positieve energie nodig heb.
Veel succes weer met alles. Je tip op Mariska’s Media ga ik zeker lezen.
Groet,
Hans
31 augustus 2023 op 18:11
Het verhaal van Linde is inderdaad schrijnend te noemen. Lijkt mij ook een hel, maandenlang vreemde mannen in mijn huis. Gelukkig heeft ze het overleefd en woont ze nu weer rustig thuis
31 augustus 2023 op 18:04
Dag Hans,
Uiteraard is het mogelijk om je op meer plekken veilig te voelen, dat is alleen maar fijn. Ik bedoelde dat je je thuis in ieder geval veilig zou moeten voelen.
Het is misschien wat onhandig geformuleerd, ik hoop dat de rest van het verhaal wel duidelijk maakt waarom ik dit zo stel.
Uiteraard ben ik me bewust dat je als je zelfstandig woont ook te maken kunt hebben met geluidsoverlast.
Zie ook deze blog (niet van mijn hand overigens)
https://www.mariskamedia.nl/wordpress/waarom-een-indicatie-prikkelarm-wonen-nodig-is-bij-autisme/
Ik vind het wel cynisch dat juist in een begeleid woonvorm ik zoveel last had van geluiden, onder andere door de buurvrouw die ook een client was. Zij werkte buiten de deur en een van haar honden kon niet alleen thuis zijn. Blafte dan urenlang en klonk overstuur. Daar werd niks mee gedaan.
Vooral geruzie lijkt me erg vervelend om aan te horen. Ook te harde muziek, versterkers en hondengeblaf kunnen erg vervelend zijn. Een pasklare oplossing heb ik niet en ‘leer er maar mee leven’ klinkt afgezaagd.
31 augustus 2023 op 16:55
Hallo Sarah,
Ik moest de eerste zin van je gastblog wel even een paar keer lezen.
Het is toch niet erg als je jezelf op meer plekken veilig voelt dan alleen je eigen thuis? Voor mij is het echt niet de enige plek waar ik me veilig voel. Maar je bedoelt het waarschijnlijk als definitie voor een “eigen thuis”, die plek moet gewoon veilig voelen en zijn.
En ik snap ook dat er voor ons verschillen zijn. Wat je beschrijft over zelfstandig begeleid wonen, dat daar elke begeleider gewoon binnen kan lopen, is natuurlijk niet wat voldoet aan dat gevoel van een veilige plek.
Maar ook als je een ‘gewoon’ lijkend leven hebt, zeg maar het huisje boompje beestje, kan je toch voor vervelende verrassingen komen te staan. Ik woon al bijna dertig jaar met mijn gezin in een twee onder een kap woning en we woonde daar heerlijk zonder veel last van onze buren. Maar sinds een paar jaar hebben wij nieuwe buren die mij veel overprikkeling bezorgen. Elektrische gitaar die vol aan de versterker moet, blaffende hond, constant ruzie, … enz.
Ook de laatste blog voor de zomervakantie van Linde op “Autisme is Veelzijdig”, geeft een inleefbaar verhaal over ‘Op de vlucht voor mijn eigen huis’.
Groet,
Hans