De aanleiding voor Wat je niet mag weten, is een vriend die begeleid woont. De instelling houdt graag de regie en houdt cliënten scherp in de gaten.
Wolf (pseudoniem) kan niemand bij zich thuis ontvangen, of de begeleiding grijpt in. Hij slikt verplicht medicatie, die hem ‘stabiel’ moet houden. Hoe duidelijker Wolf voor zichzelf opkomt, hoe dwingender de begeleiding optreedt. Opgelegde regels heten daar ‘afspraken’. Een afspraak is in het normale leven een overeenkomst tussen twee mensen. Agreement in het Engels.
Agree. Het eens zijn.
Iedere dag belt er een begeleider aan, al heeft Wolf schriftelijk kenbaar gemaakt dat hij alleen hulp wil als hij er om vráágt.
Hij raakt daar verstrikt, voelt zich gevangen.
Als jongetje van tien jaar werd Wolf opgesloten in een observatiekliniek, wat twee jaar duurde. Zijn situatie was vergelijkbaar met die van een proefdier. Hij is daar gestraft en dus getraumatiseerd voor dingen die hij nooit deed. Hij is voor zijn leven getekend. Maar hij kan het tenminste navertellen.
Dit viel onder dezelfde organisatie.
Zorginstellingen doen zich meestal positief voor en proberen binnen de muren te houden wat er echt gebeurt.
Via deze website willen Wolf en ik anderen waarschuwen voor de ervaringen binnen de ‘zorg’. We willen niets afdoen van de mensen die met hun hart werken. Die luisteren naar het verhaal van de cliënt en zijn wensen, gevoelens en grenzen respecteren. Hem in zijn waarde laten. Kortom gelijkwaardig behandelen en iemand zo de ruimte geven om te ademen.
We hopen wel dat er harder opgetreden gaat worden tegen de wanpraktijken.
Door verhalen openbaar te maken, worden mensen zich bewust van wat er gebeurt en dat voert de druk op om iets te veranderen.
Reacties