Disclaimer: Dit is mijn persoonlijke verslag, zoals ik me herinner. Het is uiteraard geen volledig verslag van wat er allemaal gepresenteerd is.
Ik schrijf het op in mijn eigen woorden.
Al om kwart over zes ging de wekker. Ik had niet meer dan vier uur geslapen. De reis verliep voorspoedig. Ik heb zelfs nog een mooie foto van de gracht gemaakt.
Het gebouw was gelukkig makkelijk te vinden. De Hoge School van Amsterdam heeft heel hoge plafons. Dat vind ik prettig. Het geeft ruimte.
De meeste bezoekers zijn zelf autistisch. Wat me opviel is hoe gewoon ze eigenlijk waren. En hoe gewoon ik zelf kon zijn. Hier was het hoewel veel nieuwe indrukken, relatief veilig.
Met gewoon bedoel ik mijn gezonde zelf kunnen zijn. Onveilige situaties kunnen namelijk triggers zijn.
Er waren een paar lezingen tegelijk, waarover je een keuze moest maken welke je wilde zien. Gelukkig was dit niet zo moeilijk. Voor mij was al snel duidelijk welke in in ieder geval wilde bijwonen. Niet dat de andere lezingen niet interessant zouden zijn, maar ik ga uit van wat er voor mij op het moment het meeste leeft.
Autisme en Empathie
De eerste lezing ging over Autisme en Empathie.
De spreker Jorik is auteur van het boek Feeling fast and slow en hij is publieksvoorlichter.
Vooraf was er een triggerwarning voor onder andere validisme, racisme, geweld en suffe grappen. Hij noemt zichzelf professioneel autistisch.
De flauwe grappen zitten vooral in zijn wat theatrale manier van vertellen over alledaagse situaties (en een illustratie van SpongeBob in een van zijn slides). Hij is stand up comedian (geweest). Verder toonde hij er een afbeelding dat een handicapt er niet altijd zo uitziet (een icoontje met een rolstoel) maar ook zo: (een icoontje dat rechtop staat).
Zoals het thema al vermoedt, komt de spreker met het gewaagde standpunt dat autistische personen wel empathie hebben. Hoewel uit steeds meer onderzoeken blijkt dat autisten (ja, echt) empathie hebben, bestaat er nog steeds een hardnekkig vooroordeel dat we een soort van gevoelloos zijn. Niet alleen in de Media, maar ook onder experts.
Jorik heeft eens een lezing gegeven voor artsen. Die hadden in hun opleiding geleerd dat autistische mensen geen empathie hebben. Hij kreeg te verstaan dat ze hem om die reden (dat hij uitdraagt dat ze wel empathie hebben) niet nog een keer zullen uitnodigen.
(Eigen noot: Er is nog veel werk te doen. Ook sommige trainers voor autismecoaches houden vast aan de achterhaalde standpunten over autisme. In de GGZ, psychologie en medische wereld wordt de Theorie of mind ook nog steeds gedoseerd, terwijl die allang in sommige wetenschappelijke onderzoeken onderuit gehaald is)
Ik stelde de retorische vraag hoe je over een bevolkingsgroep kunt zeggen dat ze geen empathie hebben. Jorik stelde dat die stigma’s cultureel in stand gehouden worden en mensen met de beste bedoelingen wreed kunnen zijn. In de jaren 60 was het gebruikelijk om autistische mensen op te sluiten in instituten.
Jorik vertelde dat hij tijdens een sessie met zijn Personal Trainer eens slap werd. Zijn prestaties waren minder dan andere dagen. Van te voren voelde hij zich redelijk. De dag begon gewoon. Zijn trainer ging even met hem praten. Toen het weer ging, zei hij: “Ik wilde het niet zeggen omdat je je niet goed voelde, maar ik heb een andere baan gevonden.”
Jorik was opgelucht dat hij begreep dat hij de nervositeit van zijn personal trainer had gevoeld. Die was op zijn beurt opgelucht dat Jorik het goed opnam dat hij ergens anders ging werken.
Het is een voorbeeld van empathie en dat Jorik andermans gevoelens kan ervaren als zijn eigen gevoelens.
Foto
Foto gemaakt op Autminds. Portret met het boek Afwijkend en toch zo gewoon.
De theepauze haalde ik niet, mede omdat iemand van de Wereld van Autisme een foto van mij met mijn boek wilde maken. Daar stemde ik natuurlijk mee in, omdat ik die foto zelf ook goed kon gebruiken. En het is een leuk aandenken.
Zij heeft ook een reflectie geschreven op Afwijkend en toch zo gewoon
Daarna had ik nog zeven minuten over. Te kort om de derde verdieping te vinden, thee te drinken en op tijd bij de volgende lezing te zijn.
Autistische Burn-out
Deze ging over herstellen van een autistische burn-out. Waar een ‘gewone’ burn-out met werkstress te maken heeft, ontstaat een autistische burn-out door stress op alle levensgebieden.
Wat mij aangreep aan het verhaal was dat er op haar dieptepunt geen uitweg meer was, geen lichtpunt. Het was een tunnel van pijn, verdriet, duisternis.
Omdat je ook, al dan niet tijdelijk, je vaardigheden verliest, raakt het je in je identiteit.
De vaardigheden die echt van jou zijn, komen wel weer terug.
Ze definieerde wat welzijn is, maar zei er ook bij dat dit voor iedereen anders is.
Ze heeft geen autisme-coaching ingeschakeld om te herstellen, omdat ze in het verleden er geen goede ervaringen mee had.
Ze is voornamelijk op eigen kracht hersteld. Ze is nu vooral in de middagen actief met iets bezig. De ochtenden zijn om op te starten en de avonden om tot rust te komen.
Ontmoeting
Daarna was er lunchpauze. Je kon een lunchzak ophalen.
Hans, die ik ken via mijn website en die regelmatig op mijn artikels reageert, zou er ook zijn.
Hem zag ik nog niet, dus ik ging aan een tafeltje zitten. Een jonge vrouw vroeg spontaan of ze bij mij mocht zitten. Ze leek me vriendelijk en ik had geen bezwaar. We raakten al snel aan te praat.
Hans wist ons uiteindelijk ook te vinden. Het voelde wat ongemakkelijk. Dat lag niet aan hem, maar omdat ik ondanks dat alles tot nu toe in goede banen liep, gespannen bleef. Dat ik de volgende lezing zou mislopen. Verder kon ik niet meteen op een gespreksonderwerp komen, terwijl hij me al kent van mijn website. Gelukkig duurde de lunchpauze drie kwartier, zodat er een gesprek op gang kon komen.
Met Judith hadden we beiden ook een leuk contact. Zij heeft zelfs mijn boek gekocht.
Katten inzetten als hulpdier
De lezing over katten inzetten als hulpdier, leek me heel interessant. Deze lezing was op de derde verdieping.
Ik hield de tijd goed in de gaten. Er hing geen klok, dus ik keek op mijn mobiel.
De trap of lift naar de derde verdieping had ik nog niet kunnen vinden.
Hans hielp me erbij.
De eerste lift die we vonden ging alleen naar beneden, dus ondergronds.
We liepen een stukje verder en vonden een lift die me naar boven kon brengen.
Nu was de spreekster naar een ander lokaal verkast. Op goed geluk liep ik mee met een groepje dat ook naar deze lezing wilde.
Daar troffen we haar aan, met twee witte katten op de tafel. Twee katers lagen rustig op tafel. Een van hen had lang haar.
De lezing begon met wat een hulpdier inhoudt en wat voor verschillende hulpdieren er zijn. Zowel wat voor diersoorten als wat voor functie te hebben. De blindengeleidehond is wel het bekendst.
Hulpkatten zijn eigenlijk nog niet zo bekend. De meesten hadden er zelf nog niet van gehoord.
De spreekster vertelde waar ze tegen aanliep (bijvoorbeeld mensen die roepen dat ze allergisch zijn zodra ze de katten ontwaren) en wat haar katten voor haar betekenden. Ze heeft ze eens uit het asiel vandaan.
Ze heeft ze zelf getraind, eerst aangekeken hoe ze het doen en vinden buiten. Vervolgens heeft ze dit opgebouwd. Via de reguliere stichtingen vindt ze geen gehoor.
(hulp)katten kunnen het welzijn van autistische kinderen en volwassenen verhogen. Ze gaan makkelijker sociaal contact aan, durven dingen te ondernemen die ze eerst niet durfden.
Zo durft de spreekster (weer) naar buiten dankzij haar hulpkatten.
Ze vertelde hoe de band met haar katten gegroeid was. Er bestaat ook een mooi en verhelderend filmpje uit 2019
renae-durft-weer-naar-buiten-dankzij-hulpkat-osha
Na deze lezing nam ik even pauze. Tijd voor een kop thee. Ik sloeg een lezing over.
Geschiedenis van Autisme
Alleen de lezing van NeuroElfje wilde ik nog absoluut zien. Die ken ik al van haar website.
Het was een indrukwekkende lezing die inging op de geschiedenis van autisme, voordat het woord bestond. De meeste komen niet verder dan beroemde mensen bij wie autisme (achteraf) vermoed wordt.
In de tijd dat we leefden als jagers en verzamelaars waren scherpere zintuigen en gevoelig zijn voor prikkels geen nadeel. In de huidige maatschappij raken autistische mensen echter snel overprikkeld. Er zijn aanwijzingen dat autisme toen ook al bestond.
In de tijd van de Maya’s hebben mensen een zeer geavanceerde kalender weten te maken, terwijl er nog geen technologie was om het heelal te onderzoeken. Een aanwijzing dat autistische mensen een plek hadden in die maatschappij.
Er waren middeleeuwse Kloosters, waar kinderen van rijke ouders heen gestuurd werden. De stilte, de strikte rituelen en uren studeren, doen autistisch aan.
Er zijn ook donkere bladzijden in de geschiedenis.
Een theorie waren Wisselkinderen, die voorkwamen in volksverhalen. Er was een geloof dat een fee, elf of duivel het ‘goede’ kind inwisselde voor een kopie. Die zag er exact uit als het kind, maar was het niet. Het ‘bedrog’ kwam uit omdat het kind een handicap had. Bijvoorbeeld een starende blik, niet geknuffeld wilde worden en een traag reactievermogen. Autisme werd letterlijk gedemoniseerd.
(Er bestonden natuurlijk ook andere afwijkingen dan autisme)
De methodes om van het Wisselkind af te komen en het ‘echte’ kind terug te krijgen waren gruwelijk. Het kind met stokken slaan om de duivel uit te drijven, levend verbranden of achterlaten in het bos (Hans en Grietje).
Sommige sociologen vermoeden dat dit aan de basis staat van uitsluiting en discriminatie van mensen met een handicap.
Ze worden naar speciale scholen gestuurd en moeten wonen in een instelling of woongroep. Ze moeten leven als een soort paria’s.
De heksenvervolging raakt ook aan autisme. Vrouwen die zich afzonderden, er niet helemaal bij hoorden en bezig met de natuur en kruidengeneeskunde waren, konden voor een heks worden aangezien.
Het is ook een uiting van seksisme, want alleen vrouwen werden vervolgd voor hekserij.
Neuro-elfje komt uit een ‘autistische’ familie. Haar opa kon in de universiteit zijn specifieke interesses volgen en uitdiepen en is Archeoloog geworden.
Hij heeft zijn leven zo in kunnen richten dat hij rust heeft en goed kan functioneren.
Er werd positief afgesloten doordat Neuro-Elfje nog enkele beroemdheden zoals Michelangelo noemde die veel mooie hebben gecreëerd.
Het hangt dus veel af van de omstandigheden en de samenleving of je autisme een verrijking is of een beperking.
Of je je talenten kunt ontwikkelen en tonen of dat je wordt uitgesloten.
Dit is een samenvattende weergave, ik wil niet haar hele lezing weggeven.
Het gaf mij wel een nieuw gezichtspunt, over autisme in de prehistorie en de oudheid.
Je puber leren zijn eigen weg te vinden in de wereld?
Neem vrijblijvend contact op.
info@afwijkend-en-toch-zo-gewoon.nl
Het boek bestellen kan ook via mij of via de online boekhandel
afwijkend-en-toch-zo-gewoon
Lees hier het eerste hoofdstuk
30 december 2023 op 15:07
Dag Hans,
Late reactie. Het is erg hectisch geweest.
Ik heb ook niets met ‘moeten.’ Behalve in de zin van noodzaak. In het Engels wordt onderscheid gemaakt tussen must en need.
Mooi verslag over de inhoud van de lezingen die je bezocht hebt. Dat is op zich al een artikel.
Waardevolle toevoeging over de ouders met dat kindje, dat veel aandacht vroeg. Inderdaad mooi dat men hen liet zijn, zich niet ergerde. En de ouders lieten het kindje ook in hun waarde. Leuk stel idd. Ik heb het niet benoemd in mijn verslag, maar het is zeker illustratief.
Groetjes,
Sarah
22 december 2023 op 19:17
Bedankt Sarah voor je mooie reactie terug. Dat je de spijker op de kop benoemd, vind ik heel fijn. Niets moet en veel mag vind ik zelf ook een hele belangrijke.
Als mensen beginnen te roepen dat iets moet, beginnen bij mij altijd de alarmbellen af te gaan. Vroeger was ik altijd veel te lief en deed ik braaf wat ik moest doen, maar ik heb steeds beter door welke intentie er achter zit. En als dat geen goede intentie is, dan ga ik er dwars tegenin dat ‘niets moet’.
Haren overeind.
Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat ik het woordje ‘moet’ soms ook wel gebruik, maar daar zit dan wel een “Als …. , dan ….” constructie omheen.
Bijvoorbeeld: Als je je diploma wilt hebben, dan zal je wel het examen moeten halen. En daar hoort dan vaak wel een investering bij, namelijk oefenen.
Maar nu het vervolg over de Autminds dag zelf.
Ik start even vanaf dat ik te laat binnen was gekomen.
Daardoor de opening van Diederik gemist (wel jammer want ik vind hem een fijne spreker).
Dan maar op mijn gemak mijn spullen even wegbrengen naar de garerobe op de derde verdieping. Na de vorige keer (toen ik het gebouw nog als een doolhof ervaarde, was ik nu beter in mijn orientatie in het gebouw.
Dat merkte ik toen we na de middagpauze van de begane grond naar de hogere verdiepingen liepen. Ik had nog nooit de lift vanaf daar genomen. Ik wist wel ongeveer waar die moesten zijn, maar toen we een lift vonden stond die dwars op de richting zoals ik verwacht had en het was er ook maar 1 i.p.v. 6 bij elkaar. Ik voelde gelijk al aan dat dit niet de juiste lift was (waar jij ondertussen al ingestapt was). Gelukkig vonden we daarna- snel wel de juiste plek naar de liften.
Trouwens een hele lieve man die in de garderobe iedereen hielp en begeleide.
Nu spring ik weer van de hak op de tak, dus even terug naar de juiste volgorde (hou ik heel erg van, serialistisch brein heb ik ooit gehoord).
De eerste lezing/workshop van Sabrina ging over het belang van een community.
Nu bleek het Sablina te zijn die een aanpassing aan haar naam heeft gedaan. Dat was de lieve vrouw die mij de eerste keer bij Autminds zo fijn heeft verwelkomd bij binnenkomst (als vrijwilliger). Ze liep toen mee naar de garderobe op de eerste verdieping en gaf me gelijk al een heel fijn warm en welkom gevoel. Een instant connectie zeg maar.
Die stond hier gewoon nu zelf een verhaal te houden over het nut van een community met een mooie onderbouwing.
Wow, wat een mooi begin van deze Autminds.
Na afloop van deze lezing trouwens nog even nagepraat met een vrouw uit de zaal die erg geëmotioneerd was geraakt door het verhaal wat ze had gehoord.
Ze had het gevoel dat ze er niet mocht zijn (in de maatschappij). Maar dat hebben we (met nog enkele mensen die er bij stonden) toch wel een beetje uit haar hoofd kunnen praten dat je (hier bij Autminds vooral) gewoon jezelf mag zijn.
In de pauze nog geen Sarah gezien. Zou ik haar wel herkennen, had ik beter mijn best moeten doen om op tijd te komen (er schieten stiekem weer allerlei gedachten door mijn hoofd, die ik snel probeer te doven met: geduld, in de lunchpauze had je met Sarah afgesproken om elkaar daar in ieder geval te ontmoeten).
De tweede lezing had ik vooraf bedacht dat ik naar Yamina wilde gaan om te ontdekken of ik iets zou herkennen in haar verhaal over een autistische burn-out. Maar die lezing leek niet door te gaan, dus maar een andere optie gekozen.
Ik ben naar die van Robert Vis gegaan over onderbewustzijn. Heel interessant. Ook al heb ik mijn bedenkingen bij de opmerking dat sommige filosofen dat we misschien wel alles on(der)bewust doen.
Ik denk dan heel logisch dat er niet iets onder bewust kan zitten als bewust niet zou bestaan. Dus dat we al dan niet alles 100% onbewust doen, vind ik geen nuttige discussie. Misschien ook omdat ik heel veel bezig ben met de meerdere ik-jes die ik voel/bewust van ben, na het lezen van het boek van Vera Helleman (De kracht van autisme). Ik ben heel bewust bezig met het logische (serialistische/ voorspelbare) deel van mijn brein en het andere deel (leven op gevoel) dat me steeds duidelijker voor ogen komt.
Oh het is al lunchpauze. Kijken of ik Sarah kan vinden.
Zou ze in een hoekje zitten of ….
Laat ik maar eens door de (grote) ruimte lopen waar al veel mensen zitten te eten, misschien valt het mee om haar te vinden.
Daar zie ik op de rug een vrouw die net zulke mooie krullen heeft als wat ik op haar site heb gezien. Ze zit alleen met een andere vrouw te praten (zou ze het niet vervelend vinden als ik haar stoor en wat zou die andere vrouw er van vinden dat ik … enz.)
Gelukkig liep dat goed af. Helemaal geen probleem dat ik me ertussen bemoeide.
Het was ook wel fijn dat Judith er bij zat, want met haar had ik ook weer zo’n klik dat ik met haar gelijk heel makkelijk kon praten.
Sorry lieve Sarah, dat ik wat makkelijker met haar aan het praten was. Maar ik zag je zenuwachtig trekken in je gezicht dat ik even moest inschatten of ik niet te overweldigend overkwam. Kon ik ook gelijk je boek onder de aandacht brengen, toch.
Reageren naar elkaar is op je website toch anders dan in ‘real life’. Ik moest veel meer zoeken naar raakvlakken om over te praten, dan hier op je site.
Maar dat zal vast aan die spanning gelegen hebben.
Ik denk dat ik veel meer ervaring heb om me te bewegen in een openbare ruimte en daar niet meer zo gespannen over ben. Dus kan eigenlijk alleen maar mijn complimenten uitspreken over hoe goed je deze dag hebt ervaren. Aan het einde van de dag was je al een stuk relaxter, had ik de indruk.
Na de lunch naar de workshop van Jelle van Dijk over ‘Design Your Life’. Een mooie tool voor mensen met autisme die wel wat hulp kunnen gebruiken bij het inrichten van hun leefomgeving. Dit is op een maatwerk manier doorontwikkeld naar iets wat voor meerdere te gebruiken is. Maar wel in een vroegere levensfase dan waar ik me in bevind. Als ik al dertig jaar in dezelfde woning woon had ik allang aanpassingen gedaan (waar dat mogelijk is) aan dingen die niet lekker lopen.
Maar de manier waarop het gemaakt is, vond ik een hele mooie. Niet vanuit de gedachte wat de ontwerper denkt dat goed voor een ander zou zijn, maar echt ontwikkelen vanuit waar de klant behoefte aan heeft.
De bij de laatste twee rondes hadden ze wat gewisseld.
In de lezing van Sylvia Stuurman zat ik bijna achterin, hoog in de grote zaal. En daar kwam iemand naast me zitten die ik vandaag voor het eerst ontmoet had. Het was Judith.
Onze ogen vielen gelijk op het schattige hondje dat daar vrij aan het rondlopen was. Sylvia had een mooie lezing, maar die moet ik nog een keer nalezen bij de downloads op de site, want dat hondje is me voornamelijk bijgebleven.
Over haar ‘hulp’hond heeft Sylvia trouwens een uitgebreide blog geschreven op haar site.
Sylvia is een wijze vrouw die over autisme spreekt op een wijze die me erg aanspreekt. (Misschien omdat ze ook docent is, of zo).
Bij de laatste ronde kon ik kiezen tussen NeuroElfje en Raymond van Es. Aangezien ik NeuroElfje wel erg aanwezig vond met haar gevolg (beetje te activistisch) heb ik voor de andere lezing gekozen. Die spreker is misschien een goede onderzoeker, maar het is geen verteller waar je eens lekker voor gaat zitten. Hij moest erg zoeken naar de juiste woorden, (misschien omdat zijn laptop niet werkte zoals verwacht), heel moeizaam om te volgen.
De lezing ging over neurodiversiteit en inclusie. Wat me daar uit is bijgebleven zijn de therapieen die vroeger werden gebruikt om mensen te ‘genezen’ van autisme zoals met shocktherapie. Gelukkig zijn ze daar achter dat dat niet helpend is.
Na afloop ontstond er wel een hele mooie discussie in de zaal. De ervaringen werden gedeeld en totaal geen negatieve reactie op de slechte presentatie vaardigheden van de spreker.
En dat is het mooie van Autminds. Het respect voor elkaar is groot. Zelfs het meebrengen van een kind dat toch veel prikkels afgeeft, werd geaccepteerd. Robert en Sablina hadden geen oppas (Goh, zijn die een stelletje. Wat leuk. Een Autminds koppeltje denk ik dan).
Gauw mijn jas en tas ophalen. Was weer te lang bezig geweest met de evaluatie in te vullen. Daar kwam die lieve man al naar de deur gelopen met mijn spullen, want ik was de laatste die zijn spullen nog op moest halen.
Geen greintje irritatie.
(Zag hem later trouwens nog in dezelfde tram instappen).
Na afloop zag ik je nog even. Je was aan het wachten op je vervoer naar huis en ik had de indruk dat je al een stuk meer ontspannen was.
Dankjewel Sarah dat ik je mocht ontmoeten.
De terugreis verliep een stuk voorspoediger. Maar ja het was ook geen vrijdag de dertiende meer.
Groet,
Hans
4 december 2023 op 16:00
Dag Hans,
Een reis met hindernissen.
Gelukkig kwam het uiteindelijk goed en ben je fijn geland.
Je opmerking dat niets moet en veel mag, is de spijker op zijn kop.
1 december 2023 op 18:37
Hier is het volgende stukje (reis naar Autminds 2023).
De avond tevoren al naar Amsterdam gegaan om niet teveel energie kwijt te zijn met het reizen op de dag zelf. Ik ben geen ochtendmens en als ik op zaterdagochtend (na een drukke werkweek) vanuit Middelburg om tien uur in het gebouw van de Hogeschool van Amsterdam moet zijn is voor mij echt wel een opgave.
Ik kies er dus voor om een overnachting in een hotel vooraf te doen.
Deze keer was minder gelukkig dan de vorige keer. Je zou het op vrijdag de dertiende kunnen steken. Met de trein (fijner voor mij dan met de auto) ging het eerste stuk nog wel goed, tot Roosendaal. Ik had ingepland om via Rotterdam te reizen, want de andere route stopte niet op Amsterdam Amstel (daarover later meer). Dus ik zou kunnen blijven zitten, maar het duurde iets langer voordat de trein verder ging. Na tien minuten kregen we gelukkig een bericht dat we voor een rood sein aan het wachten waren, maar weer tien minuten later was de mededeling minder leuk: “Deze rit word opgeheven, we verzoeken u om uit te stappen”. Hadden ze dat maar iets eerder verteld, dan had ik nog over kunnen stappen op een rit eerder naar Breda – Den Bosch – Utrecht – Amsterdam Amstel.
De volgende trein naar Den Bosch stond wel klaar en vertrok op tijd, maar tijdens het optrekken viel de verlichting soms even helemaal uit. Dus met samengeknepen billen hopen dat deze trein het wel vol bleef houden, maar je voelde aan alles dat deze trein er meer moeite mee had. De vertraging op de aankomst om de aansluiting te halen liep steeds verder op. De ruim tien minuten (op hetzelfde perron overstappen) vervloog als sneeuw voor de zon. Gelukkig had de aansluiting ook een ruime vertraging.
Op Amsterdam Amstel moest ik nog een stukje met de metro. Die kwam net aanrijden toen ik uit de trein stapte. Die zat bomvol met voetbalsupporters, die op de ramen aan het slaan waren (blij dat ik niet snel in die metro ben gestapt, de volgende was veel rustiger).
Aha het Nederlands elftal had die avond een interland in de Arena. Dat zal de reden geweest zijn dat sommige treinritten niet stopte op Amsterdam Amstel.
Na nog een stukje bijna droog lopen (even geplast bij McDonalds dus die opmerking ging niet over oude mannen problemen) ervaarde ik in het hotel ook de geneugten van die supporters. Die waren gelukkig al vertrokken naar de wedstrijd. Maar het gerecht dat ik normaal zou kiezen (sateetje) was al op. Dan maar de vegetarische optie gekozen (pasta met spinazie), die me niet tegenviel, best wel lekker. Want veel andere opties bleven er niet over (kluiven aan spareribs is niet mijn ding). Vooraf had ik me op iets anders verheugd, maar ze blijken in het weekend (dus ook op vrijdag) met een andere kaart te werken.
Toen ik naar mijn kamer ging had ik moeite met de lift, waar je ook je kaart moest gebruiken om die te activeren. Blijkbaar drukte ik niet snel genoeg nadat ik mijn kaart voor de lezer had gehouden of de volgorde verkeerd om. Dus maar weer even de niet handige Hans gespeeld, want de meeste mensen willen je wel helpen als iets niet lukt. Ik denk dat je wel een beetje moet kunnen camoufleren om de neuro typen niet af te schrikken.
Op mijn kamer lekker landen na de inspannende reis. En gelukkig lag er ook een redelijk kussen zodat de nacht ook niet tegenviel. Geen overlast in de nacht van supporters die terugkwamen van de wedstrijd. Je hoort altijd wel mensen over de gang lopen, zo’n deurtje houd niet alle geluid tegen. Nog wat contact met thuis via de app, beetje tv gekeken, maar er was niet zoveel bijzonders op, dus lekker op tijd gaan slapen. In slaap vallen gaat natuurlijk lastiger dan normaal na zoveel extra prikkels.
De volgende ochtend las ik je berichtje dat het je ging lukken om naar Autminds te komen. Dat was een mooi bericht om de dag mee te starten.
Eigenlijk vanaf dat moment ging ik op de stand ‘Gevoel’. Daarvoor stond die nog volledig op de logische ‘In control’ stand. Op tijd dit, en op tijd dat, …. Zo weinig mogelijk verrassingen.
Maar als ik teveel op gevoel ga, dan kwam ik natuurlijk niet op tijd aan. Dan vergeet ik wat reistijd of de looptijd te kort ingeschat. Had nog lekker even een douche genomen. En helaas was de opening al begonnen.
Maar daar blijf ik niet in hangen. Kon ik nog lekker even op mijn gemak mijn jas en rugtas wegbrengen. En allerlei andere dingetjes afronden. In welke zaal is welke lezing. Welke lezing/workshop had ik ook alweer gekozen. Is er nog een wijziging in het programma. Stiekem is het hard werken, zo’n congres.
Maar de sfeer in het gebouw van de HvA is zo relaxed, dat ik me daar helemaal niet druk om maakte. Niets moet en veel mag.
De beleving van de dag zelf beschrijf ik nog apart.
Groet,
Hans
25 november 2023 op 13:25
Hallo Sarah,
Er kwam nog een drukke week achteraan. Ik had maandag een docent uit zuid Duitsland op bezoek (Jobshadowing in het kader van uitwisseling binnen Europa). En dat hebben we donderdag afgesloten met een gezamenlijke lunch. Met (3) onbekende collega’s uit andere clusters. Ondanks het onbekende, toch fijne gesprekken en heerlijke bospaddestoelensoep.
De docent uit Duitsland is nog de cultuurshock aan het verwerken die hij hier ervaren heeft. Maar wel een fijne ervaring voor hem. Vooral de eigen verantwoordelijk van de studenten voor hun leerproces, vond de docent een verfrissende blik op leren. Bij hem in Duitsland bepaalt de docent nog bijna alles. Wanneer ze moeten luisteren naar de uitleg, wanner ze sommen moeten maken, enz.
En dat is ook precies het mooie aan autminds. Je moet niks. Natuurlijk wel rekening houden met elkaar, zoals het applaudisseren op de doven manier (wapperen met de handen). Hoewel ik daar dan gelijk weer bij denk: heeft het nog steeds dezelfde impact op degene die het applaus verdienen.
Ik doe mijn reactie even in stukjes. Ik ga zo naar mijn moeder die een kroonjaar viert met mijn favoriete 8 erin. Morgen nog verf halen voor mijn dochter die een huisje heeft bemachtigd.
Even voorzichtig doen met de ‘spoon’ energie.
Groet,
Hans
17 november 2023 op 20:57
Dankjewel Sarah.
Ik ben net terug van de open dag die ze bij ons op school hadden. Even mijn voetjes en rug laten rusten tijdens het typen van deze reactie (dat gaat niet zo snel met met dikke vingers op mijn mobieltje, dus dat is wel genoeg tijd om mijn vrouw nog even te helpen).
Mijn kijk komt er aan, maar eerst even bijkomen van mijn drukste week van het jaar.
Groet,
Hans
17 november 2023 op 13:23
Hoi Hans,
Ik ben benieuwd naar jouw verslag en kijk. Ik begrijp dat je eigen leven nu aandacht van je eist, dus neem de tijd die je nodig hebt.
Groetjes,
Sarah
16 november 2023 op 21:09
Hallo Sarah,
Mooi verslag van Autminds.
Voor mij was het de tweede keer op Autminds. Zal ik mijn blik op dit moment geven als een soort gespiegelde kijk op deze dag?
Hier neem ik even de tijd voor want ‘mijn’ leefwereld vraagt op dit moment even veel meer aandacht dan gemiddeld. (Understatement).
Leuk dat je beschreef hoe het voor je voelde om mij te ontmoeten. En heel lief dat je aangeeft dat het niet aan mij lag dat het wat ongemakkelijk aanvoelde.
Ik snap het helemaal en hoop dat je het leuk vind dat ik mijn kant van het verhaal vertel.
Groet Hans