Lezing over Autisme door Sarah Morton
Afwijkend en toch zo gewoon
Beschrijving – Voor wie –Door wie – Prijs – Datum en tijd – Inschrijven
Sarah Morton vertelt hoe ze als zesjarige is gediagnosticeerd met autisme. Haar jeugd is grotendeels bepaald door de mening van deskundigen. Zij heeft inmiddels vier boeken op haar naam staan en een website opgericht waarmee ze opkomt voor mensen die klem zitten, met name kinderen.
Sarah heeft een eigenzinnige kijk op autisme en de hulpverlening aan kinderen met een diagnose. Ze geeft regelmatig lezingen waarbij ze verteld over hoe bij haar de diagnose autisme bepalend was voor haar kijk op zichzelf en de wereld om haar heen.
Meer info: www.dus-sarah-morton.info en www.afwijkend-en-toch-zo-gewoon.nl
Voor wie:
Iedereen die geïnteresseerd is in autisme, ieder die wil weten hoe het kan zijn om met de diagnose autisme te leven.
Door wie:
Datum en tijd:
Donderdag 13 september 19.30 -21.30 uur
Datum en tijd: Donderdag 13 september 19.30 -21.30 uur
Adres: UMAI Centrum voor Bewust Zijn
Prinses Marijkestraat 20 2404 BC Alphen aan den Rijn
Telefoon: 0172-475518
8 februari 2013 op 04:54
De diagnose autisme viel en de deskundigen gaven het uitdrukkelijke advies voor een ZMOK-school (Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen. Ook zoiets; behalve ziek was ik dus ook automatisch zeer moeilijk opvoedbaar). Alleen daar zou ik de begeleiding krijgen die ik nodig heb. Dat dit echt de enige mogelijkheid was, bleek wel uit alle scholen die me weigerden, omdat ze het niet aandurfden. Het lijkt wel, hoe meer men de ziekte ‘begrijpt’, hoe minder kansen iemand heeft. Zo schrik ik er bijv van dat maar een minderheid van de personen met autisme op zichzelf kan wonen, terwijl er ook veel mensen het in lichte mate hebben en een normale of zelfs hoge intelligentie hebben. (Was het vijftien procent die op zichzelf kan wonen?) Mijn ouders wilden me niet op die ZMOK-school hebben, zo erg was het toch niet met mij? Met zeven jaar kreeg ik een lerares die mijn autisme als een uitdaging zag in plaats van er bang voor te zijn. Ze was met me begaan. Voor haar was ieder kind uniek, maar ze creëerde ook een stevig groepsgevoel. Ik kon een paar jaartjes kind zijn, zonder teveel met mijn ‘ziekte’ geconfronteerd te worden. Ik had zelfs een paar vriendinnetjes. Al had ik wel door dat ik wat eigenaardig was en achter in zelfstandigheid, mijn toekomstbeeld zag ik vrij positief. Toen ik in groep 6 kwam, een andere groep met een juf en een meester, begon het pesten en ook mijn leraar accepteerde mij niet. Hij probeerde mijn autisme ‘af te leren’.
6 februari 2013 op 02:10
Sarah Morton, 16-11-2009 12:42 #4 Dus als een kind autisme heeft, is er ‘iets mis’ met het kind. Ik heb zelf autisme en het is gewoon een deel van de persoonlijkheid. Het is niet het autisme dat je ziek maakt, maar de omgeving (ook deskundigen) die je het gevoel geven dat je iets heel ergs met je aan de hand is en je daar naar behandelen. En dan ook nog je ouders die boos zijn of verdrietig omdat je autisme blijkt te hebben. Accepteer een kind zoals het is en help het of zoek hulp bij waar het kind zelf problemen mee heeft. Kinderen met autisme hebben vaak bijzondere kwaliteiten. Het is geen ziekte, iemand met autisme is ‘anders’ en daar is niets mis mee. Reactie infoteur, 16-11-2009Ik zeg niet dat er iets “mis” is met het kind, dat zie je in mn artikel nergens staan… En die autisme maakt het kind, je kunt het niet los zien van elkaar, juist dat vormt zn karakter, zo werkt het bij iedereen, ook bij kinderen zonder autisme. Niemand zegt dat er iets heeel ergs is, maar tis nu eenmaal wel zo dat je bepaalde aanpassingen moet maken als je een autistisch kindje opvoed, en omdat er dingen bij komen als speciaal onderwijs, medicijnen, rugzakje op school, PGB, en dat soort dingen, tja dan krijg je ook automatisch een andere behandeling zoals jij dat noemt… Maar die andere behandeling is omdat je het zo goed mogelijk probeert te doen voor je kind! Ik zeg niet dat het een ziekte is, en ook niet dat er iets “mis” is, dus dat is helaas verkeerd begrepen, ik bedoel gewoon dat als je weet wat er speelt bepaalde aanpassingen voordelig kunnen werken voor zowel ouders als kind, en boosheid en verdriet zijn doodnormale reacties bij teleurstellingen, en dat zijn geen teleurstellingen in je kind, maar meer de gedacht dat je kind het moeilijk gaat krijgen later, en je je kind dat niet gunt, het is voor niemand fijn…Je kind accepteren is niks meer dan normaal, en hulp zoeken ook, dat is vanzelfsprekend, en dus ook precies hetgene wat goed is te doen in dit soort situaties.
1 januari 2013 op 00:29
Sarah heeft een eigenzinnige kijk op autisme en de hulpverlening aan kinderen met een diagnose. Ze geeft regelmatig lezingen waarbij ze verteld over hoe bij haar de diagnose autisme bepalend was voor haar kijk op zichzelf en de wereld om haar heen.