Auteurs column: Nick Mulder en Sarah Morton
De politiek heeft het plan opgevat om mensen met autisme in crisissituaties wettelijk gezien gelijk te stellen en gedwongen op te nemen tussen mensen met een verstandelijke beperking.
Weliswaar onder strenge criteria, maar ondanks dat het vooralsnog om een klein aantal mensen gaat (die met deze wetswijziging best groter kan worden) wordt er een cruciaal verschil tussen beide groepen genegeerd: mensen met autisme zijn vaak verstandelijk onbeperkt (en niet alleen de hoogbegaafden). Ze worden overspoeld door informatie en kunnen zich in een crisissituatie -die iedereen kan overkomen- niet mentaal afsluiten om tot rust te kunnen komen. Daarnaast kunnen velen van hen dan niet meer spreken.
Zet je deze mensen tijdens de moeilijkste periodes in hun leven waarin ze de regie dreigen te verliezen gedwongen tussen mensen die die regie waarschijnlijk nooit zullen kunnen bereiken, dan wordt het lastig om je voor te kunnen stellen dat men een crisissituatie aan het indammen is. Die zal eerder worden verergerd.
Nu klinkt dit helaas erg logisch, en dat is in de politiek een probleem.
Een logische redenatie houdt immers in dat je refereert aan de aanwezigheid van ‘gezond verstand’ onder beleidsmakers en dat impliceert een zekere mate van het in die kringen beruchte ‘onafhankelijk denken’.
Detail: Het is bedacht door het ministerie van Volksgezondheid. Je zou denken dat die wel wat anders hebben om zich druk over te maken. Een pandemie bijvoorbeeld.
De meeste politici en beleidsmakers hebben het logisch denken allang afgeleerd -je wilt toch verder komen in je carrière- en hebben zich een ongezonde dosis kadaverdiscipline eigen gemaakt. Ze denken alleen nog na wat de opiniemakers van hun politieke ideologie hen voordenken en wagen het niet tegen de fractiemores in te gaan. Je moet boven alles je principes trouw blijven, hoe vaak ze ook -met succes- ruzie zoeken met de werkelijkheid.
Dus moet je ze aanspreken op wat ze al geleerd hebben te herkennen binnen hun politieke denkkaders en als positief voor zichzelf mogen ervaren.
Gelukkig is dat vrij simpel: deze vorm van gedwongen zorg voor autistische mensen veroorzaakt dat ze ‘in een ziekmakende omgeving geplaatst worden’. Dat begrip is bekend.
Hoe volslagen gestoord het is om dat überhaupt te overwegen moeten we in het midden willen laten, dan lijkt het immers alsof je de arme beleidsmakers bekritiseert en dat is misschien wel veel erger dan autistische mensen nog verder een crisis injagen.
Dus gaan we naar stap twee: als je een crisisopvang zo inricht dat die voor de hulpzoekende client juist een extra neergang veroorzaakt ‘loopt men het risico dat het zorgtraject voor onbepaalde tijd verlengd moet worden’. Kijk eens aan. Want dan levert de crisisopvang een nog veel grotere crisis op, en dat moet dan weer opgevangen worden.
Gelukkig kost dat geld (800 euro per opnamedag), daar is men altijd voorspelbaar gevoelig voor.
Een beleidsmaker die beleid kan verzinnen dat nóg beter is en minder geld kost zal zeker in een hogere salarisschaal terechtkomen. En daar willen we het tenslotte allemaal voor doen, dus zo moeten ze aangesproken worden.
Crisisopvang voor mensen met een verstandelijke grenzeloosheid kun je beter niet laten plaatsvinden tussen mensen met een verstandelijke beperking. Dit wetsvoorstel valt ook niet uit te leggen aan mensen met autisme, omdat elke logica ontbreekt.
Het zal autistische mensen alleen nog maar verder de stress injagen. Iedereen met een beginnend inzicht in psychische zorg ziet dat meteen, maar mensen die er gemeenschapsgeld aan moeten uitgeven zien dat natuurlijk heel anders. Zij moeten ervan doordrongen raken dat hun voorstel echt enorm goed bedoeld is -we zijn ontroerd- en weer een hoogtepunt in de al zo prachtige zorg die ons mooie land maar aan blijft bieden; maar het kan gek genoeg nóg beter, en daar bovenop -oh wonder- zelfs goedkoper:
Zet autistische mensen die het moeilijk hebben niet in een omgeving waar ze het nog veel moeilijker zullen krijgen. Dat kan je carrière als beleidsambtenaar onherroepelijke schade toebrengen. En dat is toch het allerlaatste dat we zouden moeten willen zien gebeuren.
Wat dacht je van zorg op maat, op basis van wat iemand op dat moment nodig heeft in zijn leven? Dat is effectiever, dus goedkoper. Preventie voorkomt dat brandjes uitslaande branden worden. Of kan zelfs voorkomen dat je brandjes moet gaan blussen.
Het functioneren van iemand met autisme, kent pieken en dalen. Het zou mooi zijn als er een hulpverlenend netwerk is waar iemand altijd op kan terugvallen wanneer nodig. Kan iemand zijn leven weer oppakken, al dan niet met begeleiding, dan kan de intensiviteit van de zorg worden afgeschaald. Maar die zorg is altijd binnen bereik wanneer er behoefte aan is.
Ontkom je niet aan gedwongen opname omdat iemand echt een gevaar is voor zichzelf of zijn omgeving, dan graag in een autisme-vriendelijke omgeving. Begrip voor wie iemand is, hoe iemand denkt en hoe hij in een crisis terecht is gekomen. Gericht op herstel.
Het huidige wetsvoorstel is een uiting van onbegrip. Want gehandicaptenzorg impliceert dat iemand levenslang is aangewezen op zorg. Wat niet alleen zonde van het geld is, maar ook zonde van iemands leven.
Hier kunt u een reactie plaatsen
Reacties