Beste Doris,

Bijzonder dank voor uw reactie en uw begrip wat de situatie bij mij heeft losgemaakt. Dat waardeer ik, zeker omdat u tot nu toe de enige bent die heeft gereageerd.

Ik begrijp het dilemma. Mooi dat ook Groen Links kritisch staat tegenover gedwongen opname. Dat jullie erkennen dat hulp in de thuissituatie ook werkt en zeker dat jullie mijn verhaal willen meenemen in jullie standpunt.

Alleen het argument over familieleden laten mijn haren ter berge rijzen. Begrijp ik hieruit dat iemand opgesloten kan worden, omdat hij de familie tot last is?

Ouders die problemen hebben met de opvoeding, kunnen hun kind ook laten opsluiten. Op het speciale onderwijs woonden zeker twee van mijn klasgenoten in een kinderpsychiatrisch ziekenhuis. Een van hen was rustig en beleefd, maar zijn ouders moesten hem niet. Het meisje had wel veel problemen en had soms ruzie. Zij had vooral een luisterend oor en een stabiele omgeving nodig. Maar zij heeft haar vader eens horen zeggen dat ze niet mag leven.

Een vriend van mij is als jongen van tien jaar opgesloten in een observatiekliniek. Met zijn ouders had hij een goede band, maar de school kon niet met hem overweg en daarom zou er onderzoek nodig zijn. Zijn situatie was vergelijkbaar met die van een proefdier, steeds weer moest hij meewerken aan onderzoekjes en hij zat onder de medicatie, waar hij kilo’s van aankwam.

Of familieleden van iemand die in rouw is na het overlijden van een kind of partner. De familie weet hier geen raad mee, is erg ongerust of ze konden het al nooit vinden met de betreffende persoon. Ook dan kan er een gedwongen opname worden geregeld.

Het zijn veelal onschuldige volwassenen en kinderen die in de psychiatrie belanden.

Iemand die zich zichzelf iets aandoet, schreeuwt eigenlijk om hulp, niet nog meer in het nauw gedreven worden.

Zo iemand heeft begrip nodig, iemand die echt luistert en meehelpt de situatie te veranderen.

Iemand die het slachtoffer is van een misdrijf kan ook gedwongen worden opgenomen, omdat diegene agressie uit zou lokken, of er zou geen andere begeleiding mogelijk zijn. De daders komen niet zelden eerder vrij dan de slachtoffers.

Wat vooral onder de aandacht moet komen is dat psychiaters niet bereid zijn te luisteren naar de (rouw) verhalen van mensen.
Dat ze mensen, die in rouw zijn in de isoleercel stoppen, zonder dat ze luisteren naar het verhaal. Er hoeft niet eens sprake te zijn van agressie van de patiënt uit.

In ons land heerst vrijheid van meningsuiting. De behandelaar kan dus van alles opschrijven en dit wordt dan als feit geaccepteerd.

Als hulpverlener, hetgeen je van een arts mag verwachten, moet je luisteren, hoe iemand denkt, wat iemand wil. De mens die zorg nodig heeft moet gerustgesteld worden over de komende behandeling.

Groen Links vindt, dat de beslissing wanneer en hoe er ingegrepen moet worden, uiteindelijk bij de arts moet liggen? Een omstreden arts kan toch niet ook rechter en jury zijn? Dat ze eigenmachtig kunnen bepalen wat er met iemand gebeurt. Er ligt helemaal geen wetenschappelijk basis of bewezen gevaar ten grondslag. Hoort de wet niet te bepalen wanneer iemand opgesloten dient te worden? Wat is de definitie van ‘een gevaar voor de omgeving?’ Iemand die zijn partner in elkaar slaat of de kinderen verkracht, mogen ze van mij opsluiten, maar de meesten die worden opgesloten hebben in principe nog niets misdaan.

Er is nog een rechter die de opname moet beoordelen, maar wie komt er geloofwaardiger over? Een arts in keurig pak, die zijn pleidooi tot in de puntjes heeft kunnen voorbereiden, of de patiënt, overvallen door de situatie, in het nauw gedreven en niet zelden in shock omdat het traumatisch is in je eigen huis te worden overvallen, meegenomen door vreemden? Wanneer iemand al op de afdeling zit, is het nog moeilijker om een verweer op te stellen. De patiënt weet niet waar hij aan toe is en weet niet altijd van te voren wanneer de rechtszaak is.

Niet zelden heeft de patiënt al een eenzame opsluiting en gedwongen medicatie achter de rug en heeft nog met niemand kunnen praten. De ‘medicijnen’ kunnen gevaarlijke bijwerkingen hebben en bijvoorbeeld een acute psychose veroorzaken of een gewelddadige uitbarsting bij iemand die dat nooit eerder heeft gehad. Gelijk weer een ‘reden’ om iemand opgesloten te houden. Zo kan het dus dat onschuldige mensen worden opgesloten in een isoleercel in Nederland, en dat het zelfs met mensen gebeurt die weinig mankeren maar na de opname wel ernstig beschadigd zijn.

Ook de rechter ziet de arts als de prof en ziet de verklaringen van verpleegkundigen, behandelaren, het overleg en het patiëntendossier als sluitend en samenhangend. Hij bekommert zich helemaal niet om het verhaal van de patiënt. Die zou immers geen ziekte-inzicht hebben. Zo worden patiënten gediscrimineerd. Als er verkeerd is gehandeld moet de patiënt dat driedubbel bewijzen, terwijl de psychiater alleen een wetenschappelijk klinkend verhaal hoeft te vertellen en zijn mening als feit te presenteren.

Ja, ‘artsen’ hebben ervoor geleerd, maar met de betreffende persoon hebben ze vaak nog geen echt gesprek gehad. Het blijven hypotheses.

Er zijn ook rechters die geen genoegen nemen met de speculaties van een ‘arts’ en wel naar het verhaal van de patiënt luisteren, de persoon als mens zien en hem vrijspreken.

Een arts mag iemand niet dwingen een behandeling te ondergaan en moet luisteren naar de klachten, wensen en het verhaal van de patiënt. Zijn psychiaters boven de wet verheven?

Hoewel mijn toestand niet eens zo heel extreem was (alleen vond de omgeving dat alles bij mij lag), kon ik toch in de psychiatrie belandden.

Het kan iedereen gebeuren, ook u of iemand die heel belangrijk voor u is. Heeft u dat door? Dat het zo kan gaan?

Dit zeg ik niet om te dreigen, maar om over te brengen wat er feitelijk aan de hand is.

Er zijn alternatieven die mensen echt genezen, bijvoorbeeld traumaverwerking (bijv. psychotherapie), opvoedondersteuning of een dieet (afhankelijk van de situatie)

Nogmaals, ik waardeer uw aandacht voor mijn verhaal en punten en ik ben blij dat ik met mijn verhaal iets kan betekenen.

Met een bewustmakende groet,

Sarah

Beste mevrouw Morton,

Hartelijk dank voor uw e-mail aan de Tweede Kamerfractie van GroenLinks. Wij begrijpen dat het debat over gedwongen opname voor u erg confronterend is. We waarderen het dan ook zeer dat u uw persoonlijk verhaal met ons wil delen.

Het probleem dat u schetst is heel moeilijk en ligt erg gevoelig. Aan de ene kant is privacy en zelfbeschikkingsrecht van patienten een groot goed, en vindt GroenLinks dat ook heel belangrijk. Aan de andere kant krijgen wij vaker berichten van bezorgde familieleden die het liefste een gedwongen opname zien. GroenLinks heeft nog eenduidig standpunt hierover ingenomen. Wij zijn echter wel heel kritisch op gedwongen opnames:  zoals uw verhaal aangeeft, werkt in veel gevallen ‘gewone’ therapie heel goed. Dan is gedwongen opname absoluut onwenselijk. In sommige gevallen vormen mensen echter een groot gevaar voor zichzelf en/of voor hun naasten:  dan moet ook wat GroenLinks betreft ingegrepen worden. Hoe en wanneer er wordt ingegrepen is voor ons als politieke partij wel moeilijk te beoordelen:  GroenLinks vindt het belangrijk dat de beslissing daarover uiteindelijk bij de arts ligt. De arts is vele malen deskundiger hierin dan wij als politieke partij.

Er staat een debat over het zelfbeschikkingsrecht en privacywetgeving van psychiatrisch patienten gepland, maar de datum hiervoor is nog onbekend. Het is voor GroenLinks heel waardevol om dit soort verhalen als de uwe te horen. Wij zullen dit dan ook zeker betrekken in onze besluitvorming.

Nogmaals dank voor uw openheid en voor uw inbreng.

Met vriendelijke groet,

Doris van Delft

Publieksvoorlichting

Tweede Kamerfractie GroenLinks

Steun GroenLinks en word lid!

https://www.groenlinks.nl/lidworden